Asobo Studio tarafınca geliştirilen ve Focus Entertainment’ın yayıncılığını üstlendiği yeni A Plague Tale oyunu A Plague Tale Requiem 18 Ekim 2022 itibariyle piyasaya çıkışını yaptı. Birinci oyun Innocence benim açımdan çok hoş bir üretimdi ve AA bir oyun bulunmasına karşın epeyce kaliteli gözüküyordu. Hugo ve Amicia’nın maceralarına tekrar geri dönüp devam etmek çok heyecan verici olacaktı.
Sonunda çıkış günü geldi ve oyunu gecikmeli olsa da bitirme fırsatı buldum. Oyunun incelemesi hayli daha erken gelecekti fakat oyuna yaklaşık 2-3 gün gecikmeli başladım ve keşfederek ilerlediğim için biraz daha uzun sürdü. Her her neyse gecikmeli olsa da A Plague Tale Requiem incelemesi ile karşınızdayım. İncelemeye geçmedilk evvel yazıda birtakım spoilerlar yer alabilir bunun ikazını yapmış olalım. İşte karşınızda A Plague Tale Requiem.
A Plague Tale Requiem
Oyunun yabancı basında ve kullanıcı puanı olarak inceleme puanları pek yüksek. Metacritic üzerinde 34 incelemenin ortalaması alınarak 85 puan elde edilmiş durumda. Oyunun Metacritic kullanıcı puanı ise 8.0/10 yani bu da çok âlâ. Opencritic sitesine baktığımızda ise burada da bir daha pek yakın sonuçlar görüyoruz. Oyun 129 incelemenin ortalaması alınarak ortalama 84 puana sahip. IGN tarafı oyuna 8/10, PC Gamer 85/100 ve GameSpot 7/10 puanlarını vermiş. Genel olarak diyebiliriz ki oyun pek kaliteli bulunmuş ve beğenilmiş.
A Plague Tale Requiem’den beklentiler nelerdi?
Aslında birinci oyun olan A Plague Tale Innocence, sonu memnun bir biçimde biten ve ucu pek açık bırakılmayan bir oyun üzere görünüyordu. Hoş ancak güçlü bir macerayı başarılı bir biçimde tamamlamış ve oyunun geçtiği yerden uzaklara hakikat gidiyorduk. daha sonrasında yanlış hatırlamıyorsam bir Xbox etkinliğinde yeni oyun Requiem tanıtıldı ve kıssanın devam edeceğini öğrendik. Bu noktada benim aklıma Hugo’nun hastalığının hala güzelleştiğini tam olarak görmediğimiz geldi. Bossu yenmiştik fakat Hugo’nun hastalığının hangi evrede olduğunu ve güzelleşip güzelleşmediği bilgisi verilmemişti bizlere yalnızca geriledi üzere görmüştük. İşte bu oyunda da kıssa bir daha Hugo’nun hastalığı ve vebanın, o fecî farelerle dolu yerlerin etrafında şekillenecek fakat bu sefer her şeyi büsbütün sonlandıracağız diye düşündüm. Artık bu hastalığı çözmemiz gerekiyordu ve güzelleşmenin yanında gizemini de çözüp yeni şeyler öğrenmek istiyordum. Kıssa beklentisi genel olarak böyleydi.
Oynanış kısmında ise birçok oyuncu yeni mekaniklerin gelmesini istemiş olabilir. Bilhassa aksiyon tarafında Amicia’ya daha fazla gücün verilmesini ben üzere bir epeyce oyuncu istemiştir diye düşünüyorum. Birinci oyun çaresiz bir biçimde yalnızca ufak hareketler yaparak daha fazlaca bâtın ilerlediğimiz ve yakalandığımızda fazlaca fazla bahtımız olmadığı bir oyundu. Oyunun fragmanlarında Crossbow’u görür görmez daha epeyce agresifleşeceğimizi anlamıştım. Genel olarak Asobo, öteki kısımları fazlaca yeterli yaptığı için grafik, atmosfer, yer dizaynları vs. üzere konularda beklentiden epey bunların âlâ yapılacağına emindim. Tek istediğim mekaniklerin geliştirilmesi ve kıssanın epeyce düzgün devam etmesiydi. Pekala sanki bu beklentiler karşılandı mı? Gelin daima bir arada bakalım.
Minik Hugo gün yüzü nazaranmiyor: A Plague Tale Requiem bizlere ne anlatıyor?
A Plague Tale Requiem, temelinde Amicia’nın kardeşi minik Hugo’nun hastalığına tahlil bulmamızı anlatıyor. İkili yanlarında anneleri ve Lucas ile bir arada vebadan uzak, sakin bir hayat sürerken işler bir daha sarpa sarıyor ve bela bir daha onları buluyor. Kendilerini bir anda yine Haydutlardan ve askerlerden kaçarken bulan kardeşler, bunun yanında anneleri ve Lucasla bir arada Hugo’nun vebayla alakası olan Macula ismi verilen hastalığına tahlil bulmak için bir simyacı örgütü olan Order’dan yardım almak için yola koyuluyor. Her ne kadar büyük bir umutla gitseler de Order üyesi Vaudin’den efektif bir yardım alınamıyor. Hugo’nun hastalığı daha da kötüleşiyor ve tek deva Hugo’nun hayallerinde daima gördüğü bir adayı bulmakta kalıyor. Bu süreçte Amicia ve Hugo, anneleri, Lucas ve yolda tanıştıkları birkaç yoldaş ile Hugo’nun bu hastalığı yenmesi için uğraş ediyor. Veba bir biçimde geri dönüyor, fareler peşimizi bırakmıyor ve bir yandan da askerler ile uğraş ediyoruz. İki kardeş bir daha belanın ortasında gün yüzü goremeden şiddetli bir maceraya atılıyor. Hastalığı çözmeye çalışırken bir yandan da bu hastalığın, vebanın gizemli tarihini de keşfetmeye başlıyoruz. Çok fazla spoiler vermeden öyküyü size bu türlü anlatabilirim.
Hikaye hakkında yorum yapacak olursam ben öyküyü çok beğendim. Olayların gelişimi, bir umudun daha yeni doğmasına karşın süratlice sönüşü, çaresizlik, bitkinlik, öfke ve hüzün üzere hislerin epey ağır olduğu fazlaca başarılı bir öykü sunuluyor bizlere A Plague Tale Requiem.
Amicia ve Hugo içindeki bağ çok güçlü yansıtılmış:
Hikayede en çok dikkat çeken kısım ise Amicia ve Hugo içindeki duygusal bağ. Bu birinci oyunda da vardı fakat bu oyunda bu bağ doruğa çıkıyor. Amicia artık daha öfkeli ve hırslı. Kardeşinin başına gelenlerden bıkmış durumda ve bir an evvel düzgün duruma gelmesini istiyor. Kardeşi için askerleri tek tek dize getiren, fecî farelerle korkusuzca uğraş eden, oyun boyunca daima düşüp bir biçimde kalkmayı başaran bir Amicia görüyoruz. Daima Hugo’yu muhafazaya çalışıyor, onun için savaşıyor ve elinden gelen herşeyi yapıyor. Bu bağ beni hayli etkiledi. Gerekirse biricik kardeşi için canını feda edebilecek fedakar ve kuvvetli bir abla figürü diyebilirim Amicia için.
Hugo da pek pak, ablasını epey seven ve bir türlü gün yüzü goremeyen bir karakter. Bu kadar zorluğun ve hastalığın ortasında ablasıyla kendilerini mutlu edecek biroldukca şey bulmaya çalışıyor ve bunu başarıyor da. Bu kadar ümitsizliğin ortasında bir biçimde memnun olmaya çalışmaları beni hayli etkiledi. Ablasının başına berbat şeyler geldiğinde ise kendisini epey yorsa da bir biçimde onu müdafaaya çalışıyor ve askerleri dize getirebiliyor. İçindeki karanlık hastalığı sevdiklerini sonuna kadar korumak için kullanmak isteyen bir minik Hugo var karşımızda. Oyun, başından sonuna kadar Amicia ve Hugo’nun bu bağını giderek kuvvetlendiriyor.
Karakterlerin seslendirmeleri ve canlandırılmaları fazlaca başarılı durumda:
A Plague Tale Requiem’de Amicia’yı Charlotte Mcburney; Hugo’yu ise Logan Hannan seslendiriyor ve canlandırıyor. Bu noktaya başka bir başlık açmak istedim zira nitekim ikisi de muazzam derecede başarılılar ve fazlaca kaliteli bir işe imza atmışlar. Karakterlerin sahiden içine girebilmişler ve hissettikleri hisleri bizlere epey güzel yansıtmışlar. Amicia, çaresiz kaldığında, bitkin durumda olduğunda, ağladığında, çığlık attığında ve öfkelendiğinde bu hisleri sonuna kadar siz de hissediyorsunuz. Seslendirme önemli manada başarılı. Hugo’nun ise masumiyeti, memnun olduğu anlardaki ses tonu ve endişe dolu anlarda yaşadığı tansiyonu fazlaca rahat hissediyoruz. yinedan bilhassa bu iki ismi tebrik ediyorum. Seslerine ve emeklerine sıhhat.
Hikayede yeni yoldaşlar bize eşlik ediyor:
İlk oyunda da biroldukca yoldaşımız vardı ve A Plague Tale Requiem’de de seyahatimizde yeni yoldaşlar bizleri karşılıyor. Lucas ve annemiz aslına bakarsanız yanımızdaydı ve bunların haricinde bir gemici ve bir asker de yoldaşımız oluyor. bilgilerina hayli girmeyeceğim zira öykünün ortasında karakterleri kendinizin keşfetmesi daha güzel olacaktır. Bu güçlü seyahatte yeni yoldaşları da görmemiz hayli yeterli oluyor. Hoş sohbetler, yalnızlık hissinin bir nebze giderilmesi ve savaşımızda yanımızda olmaları büyük bir artı oluyor. Her ne kadar Amicia ve Hugo’nun içindeki bağ oyunu domine etse de bu karakterlerle de yaşadıklarımız çeşitlilik sağlıyor. Ne yazık ki karakterlere epeyce fazla ısınamadım ancak nefret de etmedim. Ortalama karakterler olduklarını söyleyebilirim. Yoldaşlarımızın tesirli olabildikleri oynanış sekansları da mevcut bunlara oynanış kısmında değineceğim.
Bu başlığı kapatmadan Lucas hakkında konuşmak istiyorum. Lucas karakteri benim birinci oyunda da pek beğendiğim bir karakter olmuştu. Amicia ve Hugo’ya yardım eli uzatan, çaresizlik anlarında onlara yeni bir umut kapısı açan bir karakter Lucas. çok sıcakkanlı ve her vakit gerinizde olmasını isteyeceğiniz bir karakter. Amicia’nın hudut krizi anlarında yanında olması ve onu sakinleştirmeye çalışması, bir hayli beladan bir biçimde onu kurtarmayı başarması onu kuvvetli ve yardımsever bir karakter yapıyor.
Etkileyici grafikler ve atmosfer:
Asobo Studio, birinci oyunda da fazlaca büyük bir iş çıkarmıştı. Innocence, AA bir oyun olsa da eksiksiz grafiklere ve atmosfere sahipti. Bu oyunda ise işi öteki bir boyuta taşımışlar. Oyunun grafikleri muazzam derecede düzgün. Oyunun büyük bir kısmı yürümek, koşmak ve etrafı keşfetmeye dayalı olduğu için kimi vakit oyunu ilerletmeden dakikalarca etrafı inceleyip, manzaraların karşısına geçip çayımı yudumladığım oldu. Oyunun her bir kısmı mükemmel tasarlanmış ve grafikler epeyce hoş olduğu için her ayrıntısı incelemek istiyorsunuz. Buradan direk kontaklı olarak yer dizaynlarına geçiyorum.
Muazzam yer dizaynları:
Ah o yerler, ah o çevre! Grafikler hayli güzel lakin bir de işin farklı bir boyutu var o da yer dizaynları. Geliştiriciler yerleri hakikaten çok fakat hayli düzgün tasarlamış. Deniz kenarları, kıyılar, kaleler, kent pazarları, tapınaklar, okyanuslar, her yerin rengarenk çiçeklerle dolu olduğu ovalar derken tüm ayrıntılar epeyce uygun düşünülmüş ve tasarlanmış. Her yeni bir yere girdiğimde o yeri incelemekten oyunu oynayamadım. Grafikler de epey uygun olunca iş bambaşka bir hal alıyor. Oyun tasarım olarak bir sanat çalışması niteliğinde olmuş diyebilirim. Vebanın yok ettiği kentlerde insanların da çektiği acılar, meyyit vücutları, kanlar ve gibisi ayrıntılar fazlaca yeterli tasarlanmış.
Bölümler ve kısım dizaynları:
A Plague Tale Requiem’de toplam 17 adet misyon bulunuyor. Her bir bakılırsav farklı bir bölgede geçiyor ve kendine ilişkin özgün tasarımlara sahip. Bir kısımda kıyıda savaşırken bir kısımda Fransa’nın farklı bölgelerini geziyoruz. Kentlerin içine giriyoruz ve pazarlardaki insanları keşfediyoruz. Her bir kısımda bambaşka şeyler görmek ve keşfetmek epey mantıklı bir tercih olmuş. Daima yer değiştirmek keşif hissinin da sıcak kalmasını sağlıyor. Kısımlar genelde uzun sürüyor ve bu yüzden bir fazlaca elementi içerisinde barındırıyor. Keşfetmek, bulmaca çözmek, kaçış sekansları, savaş sekansları ve kapalılık sekansları ile birlikte bir de farelerle olan uğraşlar derken neredeyse her kısım bu oynanış elementlerine rastlıyoruz. Bir kısım içerisinde birden hayli sinematik de devreye girebiliyor. Her kısım farklı tempoda ilerliyor ve bu elementleri ya bir biçimde harmanlıyor ya da birkaç adedini yeterlice kullanıyor. Buradan da tam olarak oynanışa bağlanabiliriz.
Gizlilik ve aksiyonun harmanlandığı yer: Oynanış
Bölümlerde bir epey farklı oynanış dinamiğinin bulunduğundan bundan evvelki başlıkta bahsetmiştik. Oyunda kapalılık ve aksiyonun fazlaca güzel biçimde harmanlandığını söyleyebilirim. Kimi kısımlarda kapalı gitmeniz daha işe fayda olurken kimi kısımlarda ise sahiden savaşmak tek ve en tesirli deva olabiliyor. Bir daha sonraki başlıkta bahsedeceğim yeni mekanikler Amicia ile daha agresif bir oyun tarzı izleyebilmenize imkan sağlıyor. Artık birinci oyundan daha fazla aksiyona girebiliyoruz doğal ki de bunun belirli bir hududu var. Kimi kısımlarda tam zımnî; kimi kısımlarda ise eksiksiz aksiyona girerek kısmı bitirdiğim oldu. Kimilerinde ise ikisini de harmanlamak zorunda kaldım.
Gizlilik genel olarak düşmanın dikkatini dağıtma, çalıların ve binaların ortalarına saklanma odaklı ilerliyor. Aşikâr yerlere taş, pot ismi verilen ufak tencere atarak düşmanların dikkatini dağıtabiliyoruz. Zımnilik konusunda birinci oyunda yer almadığını hatırladığım dikkat dağıtma seçeneği ile birden düşmanın başına taş atarak ardına bakmasını sağlayabiliyorsunuz. Bu da zımnilik temelli giderken ufak bir yanılgı yapsanız bile size bir talih daha sağlıyor. Birinci oyunda saklılık bozulduğunda pek bir bahtınız kalmıyordu bu oyun size biraz daha yardımcı oluyor. Bunun haricinde eski oyundan alınmış biroldukca mekanik var lakin asıl olay yeni eklenenlerde. Gelin yeni mekaniklere ve oynanış elementlerine bakalım.
Yeni mekanikler ve oynanış elementleri:
Oynanışın büyük kısmı bir daha eski mekanikler üzerinden gidiyor. Fareler bir daha ışıktan kaçıyor ve ateş üretip çeşitli yerlerde ateş yakarak ışık ortaya çıkarıp fareleri kaçırabiliyorsunuz. Meşale yahut bir sopaya tutuşturduğunuz ateş ile farelerin içinden geçebiliyorsunuz. Bunlar birinci oyundan da hatırladığımız mekaniklerdi. Burda ufak bir nokta dikkatimi çekti. Sopaları artık bir yerden bir yere atabiliyoruz. Örneğin sopaya ateş tutuşturup bir daha sonraki ateş yakabileceğimiz yere fırlatabiliyoruz. İsterseniz de yanınızdaki yoldaşınıza atıp onun ateş yakıp yanınıza gelmenizi sağlayabiliyorsunuz. Bu hoş bir eklenti olmuş. Amicia bu oyunda epey daha karanlık ve agresif bir hal sergiliyor. Artık düşmanların saldırılarını karşılayıp onları yavaşlatabiliyoruz. Hatta düşman zırhlı değilse karşı taarruz yaparak agresif bir biçimde öldürebiliyoruz. Bu da artık büsbütün bâtın kalmak ve kaçmanın önüne geçebiliyor. Yeni gelen Crossbow yardımıyla büyük zırhı olmayan düşmanları tek atışta öldürebiliyoruz. Etrafta bıçak bulabiliyoruz ve bunları saplayarak zırhlı düşmanları da etkisiz hale getirebiliyoruz lakin burada beğenmediğim bir olay var. Crossbow okları ve sapladığınız bıçakları yeniden alamıyorsunuz. Bu yüzden mühimmatınız her vakit tam olmuyor. Elinizde bir epeyce metot olsa bile en son tekrar sapanla taş fırlatmak zorunda kalabiliyorsunuz.
Oynanışta yoldaşlara da çeşitli özellikler eklenmiş. Kimi yoldaşlarınız sizin yerinize düşmana saldırabiliyor, size ışık yolu açabiliyor ve çatapat şekli bir şey ateşleyip askerleri ve farelere karşı kullanabiliyor. Bunun haricinde Hugo ise farelerin ağır olduğu bir yerde onları kullanarak düşmanların yerini tespit edebiliyor ve oyunun aşikâr bir kısmından daha sonra onları yönetebiliyor. Bu özellikleri oyunun tamamında kullanmasak da birtakım kısımlarda kullanmanız oldukca efektif olabiliyor. Yoldaşlara eklenen bu özellikleri pek beğendim. Bunların haricinde yeni üretilebilir simya eserleri de var. Ateşi daha körükleyebileceğimiz ve oluşturduğu ışığın daha geniş alana yayılmasını sağlayan bir materyal var. Bu gereçlerden birini bir bölgeye atıp üstüne ateş atarak alev almasını sağlayabiliyoruz bu da oyunun belirli kısımlarında fazlaca işimize yarıyor. Bunun yanında farelerin dikkatini çeken ve tek bir alana toplanmalarını sağlayan gereç, ateşin sönmesini sağlayan gereç ve gibisi öbür materyalleri de birinci oyundan hatırlıyoruz. Son olarak da yeteneklerden bahedelim. Oyuna yeni olarak otomatik yetenek yükseltmesi eklenmiş. Oynama üslubunuza nazaran zımnilik, aksiyon ve simyacı özelliklerinizin düzeyi otomatik olarak artıyor. Oyun sizin oynayış üslubunuza bakılırsa bu yetenek atamalarını kendi yapıyor ve daha fazlaca gelişiyorsunuz. Bunun haricinde çeşitli gereçler ile kendinizin yükselteceği çeşitli sapan, Crossbow ve birkaç özelliğin daha geliştirildiği bir yetenek sistemi mevcut. Genel olarak birinci oyundaki temel tüm mekanikleri alıp üstüne yeni eser üretimi, yoldaş özellikleri, yeni atak ve savunma mekanikleri ve teçhizatları ekleyerek oynanışı biraz daha şekillendirmişler diyebilirim.
Oynanış kısmında yenidendan kaçınılmış durumda: Sıra sıra açılan yeni mekanikler
Oynanış kısmında en epeyce hoşuma giden şey her kısımda ufak da olsa yeni bir mekaniğin tanıtılması oldu. Tam oyunun yinea düştüğünü, daima tıpkı şeyi yaptığınızı sanarken oyun imdadınıza yetişiyor ve o kısımda yahut ileride kullanabileceğiniz yeni bir özelliği sizlere sunuyor. Örneğin bir kısımda Crossbow’u kullanmaya başlıyorsunuz ve daha sonrasındaki kısımlarda oyun o Crossbow ile halatlara bağlanıp bir şeyleri çekip koparabileceğiniz size anlatılıyor. Oynanış öğeleri sıra sıra açılıyor ve oyun her kısımda yeni bir şey kullanmanızı sağlıyor. Bu nokta temponun istikrarsız bir hal aldığı durumlar için ilaç üzere geliyor. Oyunun sonuna kadar yeni özellikler keşfederek ilerliyorsunuz oyun size bunları bir anda sunmuyor. Her ne kadar bunu sıralı yapsa da belirli noktalarda birebir şeyi yaparak ilerlediğiniz ve sıkılabildiğiniz noktalar da olmuyor değil doğal.
Düşman çeşitliliği:
Oyunda düşman çeşitliliği hayli değil fakat bir daha de kendilerine özgün farklar olması oynanışa çeşitlilik katmış diyebilirim. Oyunda fareler haricinde okçu askerler, zırhsız normal askerler, zırhlı askerler ve büyük zırhlı askerler yer alıyor. Bunlardan okçu olanlara ve kaskı olmayanlara sapanla taş atıp saldırabilirken başkalarına bu türlü saldıramıyoruz. Zırhı olanlara crossbow atışı yapabiliyoruz yahut üzerlerine ateş dolu tencere atarak yanmalarını sağlayabiliyoruz. Etraf ile etkilleşimleri kullanarak onları yakabiliyor ya da toza boğabiliyoruz. Ellerindeki meşaleleri söndürerek işi farelere de bırakabiliyoruz ya da Hugo ile fareleri yöneterek şahsen işi biz halledebiliyoruz. İstersek zırhlı düşmanları bıçak ile de etkisiz hale getirebiliyoruz. Büyük zırhlı askerlerin ise evvel zırhını indirmeniz gerekiyor. Zayıf noktalarından(buralar genelde gerileri oluyor) zırhlarını söküyoruz ve daha sonrasında birfazlaca çeşit taarruz yapabiliyoruz. Farklı düşmanlara farklı hücum stratejileri yapmak zorunda bırakılmak bir mecburilik olsa da oynanışa renk katmış diyebilirim. Muhakkak bir süre daha sonra bir daha bu olay tempoyu bozuyor ve yenidena düşürüyor orası da farklı bir nokta.
Yapay zeka biraz yetersiz:
Oyunun AA bir imal olduğunun farkındayım ve yapay zeka konusunda büyük bir beklentim olağan ki de yoktu fakat yapay zeka maalesef yetersiz. bir arada koordine bir biçimde çalışamıyorlar. Saklılık sekanslarında kendilerini ufak hareketlerle basitçe geçebiliyorsunuz. Birtakım noktalarda hayli fazla asker olduğu için zorlandığım oldu lakin ufak yanılgılarda bile yeniden gizlenip düşmanın güya hiç bir şey olmamış üzere davranmasını sağlayabildiğim noktalar da olmadı değil. Bu yapay zekanın zayıflığının bir göstergesi. Biraz daha akıllı ve nitekim bize meydan okuyan hareketlerimize bakılırsa yer değişen ve bizi avlamaya çalışan düşmanlar olsaymış tadından yenmezmiş diyebilirim.
Oyunda Boss savaşları daha destansı yapılabilirdi:
Oyunda aslında Boss savaşı üzere tasarlanmış birkaç kısım bulunuyor ve gayrete girişebiliyorsunuz lakin tam olarak hiç birisine tam bir boss savaşı diyemiyorum. Örneğin birinci oyunun boss savaşı çok hoştu. Bu oyunda biraz daha düşmanların üstünüze çullandığı ve birtakım özel Hugo yetenekleri kullandığınız savaş sekanslarıyla bu boss savaşı kısmı geçiştirilmiş gibi hissettim. Tahminen de geliştiriciler bunları boss savaşı olarak tasarladı fakat tam o hissi alabildiğimi söyleyemem. Bilhassa oyunun sonlarında destansı bir savaş beklerdim ancak aradığımı bulamadım. Her ne kadar bu özelliğini eksi olarak alsam da oyun tam olarak boss savaşlarına uygun bir oyun değil bunun farkındayım lakin epey özgün mekanikler üreten bir geliştirici bunun da bir devasını bulabilirdi diye düşünüyorum.
Oyundaki bulmacalar fazla sıradan kalmış durumda:
Oyunun aşikâr kısımları büsbütün keşif ve bulmaca üzerine konseyi durumda. Uzun mühlet ne yapacağınızı anlamazsanız oyun size çeşitli diyaloglar ile yardım edebiliyor. Bunun haricinde kolaylık bakımından ise bulmacalar çok sıradan ve süratlice atlatılabilecek seviyede. Uzun mühlet düşünmeniz gereken ve uzun mühletler takılacağınız bulmacalara pek rastlamadım. Neyin ne olduğunu ve ne işe yaradığını genelde 2-3 dakika içerisinde anlayıp yola koyulabiliyorsunuz. Bulmacalar biraz daha o keşif seyahatinde tempoyu değiştirmeye ve çeşitlilik eklemeye yönelik tasarlanmış üzere duruyor. Tempo demişken tempoya da bir değinelim.
Oyunun temposu biraz istikrarsız:
A Plague Tale Requiem, her insanın kolay kolay sıkılmadan oynayabileceği bir oyun değil ne yazık ki. Şayet sınırsız aksiyon arıyor yahut dayanılmaz saklılık istiyorsanız bu oyun size göre değil. Oyunun temposunun daima değiştiğini söyleyebilirim. Aksiyona daldıktan daha sonra birden uzun mühletler boyunca keşif yaptığınız, yürüdüğünüz ve birkaç kısım bu türlü devam eden ve birden yeniden aksiyona girdiğimiz anlar oluyor. kimi vakit de aksiyon bitmek bilmiyor. Bu tempoya alışmak biraz vakit istiyor ve birtakım durumlarda oyunun temposuna adapte olamadığınız için hafifçe sıkılabiliyorsunuz. Her ne kadar istikrarsız olsa da grafiklerin muazzamlığı, dayanılmaz yer tasarımı, karakterler ve artık bahsedeceğim ses ve müzikler adapte olmaya çalıştığınız bu temponun eksilerini yok saymamızı sağlıyor.
Ses ve Müzikler muazzam olmuş:
Olivier Deriviere tarafınca bestelenen oyun müziklerini fazlaca fakat fazlaca beğendiğimi söyleyebilirim. Birinci oyunda da muazzam işler görmüştük. Ana menü müziğinden tutun orta sahneler, keşif kısımları, aksiyon sekansları üzere bir fazlaca farklı yerde kullanılan müzikler sizi atmosfere sokmayı başarıyor. Periyoda ve aktarılmaya çalışan hislere epey uygun müzikler bestelenmiş. Çok büyük ihtimal oyunun müziklerini Spotify üzere platformlarda kütüphaneme ekleyeceğim üzere duruyor. Üstteki görüntüden müzikleri dinleyebilirsiniz.
Oyunun optimizasyonunda sorunlar var:
Oyunun beni en çok hayal kırıklığına uğratan bir kısmı ise optimizasyonu oldu. Aslında tam optimizasyon denmez fakat oyun yeni kuşak konsolların tamamında 30 FPS çalışıyor. Çözünürlük ne olursa olsun FPS 60’a çıkmıyor. Geliştirici kalite yahut performans modlarını oyuna eklememiş ve oyunu 30 FPS’ye kitlemiş. Monitörünüz 120Hz destekliyor ve değişken yenileme suratı konsolunuzda açıksa oyun 40 FPS’ye çıkabiliyor ancak bende de bu özellikler bulunmasına karşın birtakım yerlerde daha akıcı birtakım yerlerde ise daha kasan bir manzara tecrübesi yaşadım diyebilirim. PC tarafında ise oyunda FPS sorunları yaşayanları duydum. Asobo, birinci oyun Innocence’ın yeni kuşak sürümlerini hayli uygun optimize etmişti ve 60 FPS fazlaca rahat oynanıyordu. Bu oyunda da 60 FPS beklerdim fakat beklediğimi ne yazık ki bulamadım. her neyse ki oyun yapısı gereği oyuncuyu ani hareketlere sokmuyor ve FPS’nin 30 olması gözünüzü epey yormuyor.
Oyun kaç saat sürüyor?
A Plague Tale Requiem, howlongtobeat verilerine nazaran 16 saat 9 dakika sürüyor. Oyunun her şeyini eksiksiz keşfetmeye çalışanların ise 26 saate kadar çıkacağı görülüyor. Ben oyunu yaklaşık 12-13 saat civarında bitirmeyi başardım. Her şeyi eksiksiz aramaya çalışsam 15-16 saatlere çıkabilirdim diye düşünüyorum lakin 12-13 saatlik oynayışımda da bir şey kaçırmamaya çalıştım diyebilirim. Oyun bence çok yeterli bir uzunlukta. Ne hayli uzun ne hayli kısa ve bence fazlaca gerçek bir karar olmuş.
Oyun Xbox Game Pass kütüphanesinde yer alıyor:
İncelemeyi sonlandırmadan evvel oyunun fiyat/performans oranının hayli yeterli olduğunu söyleyebilirim. Oyun Xbox Game Pass servisine birinci günden eklendi. Ülkemizde oyun fiyatlarının giderek arttığı bir devirde aylık 50 TL’den daha az bir fiyat ödeyerek bu muazzam oyunu oynamak fazlaca büyük bir fırsat diye düşünüyorum. Oyunun Steam ve PlayStation Store fiyatı mutlaka epey daha kıymetli bu yüzden PlayStation 5’iniz yoksa oyunu PC yahut Xbox konsolu üzerinden Xbox Game Pass üzerinden almanızı tavsiye ediyorum.
Sonuç: Yılın en güzel öykülü oyunları içinde yerini alabilecek bir üretim:
Sonuç olarak şunu söyleyebilirim ki A Plague Tale Requiem, Innocence’ın üstüne koyarak fazlaca daha başarılı bir noktaya çıkmış ve yılın en yeterli öykülü oyunları içinde yerini alabilecek bir üretim olmuş. Ufak tefek sorunları haricinde saydığımız tüm artılarıyla kesinlikle oynanması ve deneyimlenmesi gereken muazzam bir üretim olduğunu düşünüyorum. Bilhassa birinci oyunu oynadıysanız hayli güzel bir devam oyunu olmuş diyebilirim. Hiç oynamamış olanlara ise bu seriye başlamalarını şiddetle tavsiye ediyorum.
NİHAİ İNCELEME PUANI: 90/100
A Plague Tale Requiem incelememizin sonuna geldik. Sizler oyunu oynadınız mı? İncelemeyi nasıl buldunuz? Oyun hakkında eklemek istedikleriniz var mı? Pahalı görüşlerinizi yorumlar kısmında bizimle paylaşabilirsiniz. daha sonraki incelemelerde görüşmek üzere. Herkese güzel oyunlar dilerim.
Sonunda çıkış günü geldi ve oyunu gecikmeli olsa da bitirme fırsatı buldum. Oyunun incelemesi hayli daha erken gelecekti fakat oyuna yaklaşık 2-3 gün gecikmeli başladım ve keşfederek ilerlediğim için biraz daha uzun sürdü. Her her neyse gecikmeli olsa da A Plague Tale Requiem incelemesi ile karşınızdayım. İncelemeye geçmedilk evvel yazıda birtakım spoilerlar yer alabilir bunun ikazını yapmış olalım. İşte karşınızda A Plague Tale Requiem.
A Plague Tale Requiem
- Piyasaya Sürülme Tarihi: 18 Ekim 2022
- Geliştirici: Asobo Studio
- Yayıncı: Focus Entertainment
- Platformlar: PlayStation 5, Xbox Series, Microsoft Windows,
- İnceleme yapılan platform: Xbox Series S
- Hugo ve Amicia içindeki karakter bağı
- Grafikler ve Atmosfer
- Başarılı bir hikaye
- Kaliteli müzikler
- Amicia ve Hugo’nun başarılı canlandırılması
- Mükemmel yer tasarımları
- Yeni mekanikler ile oyunun canlandırılması
- Yeterli düzeyde bir oyun uzunluğu
- Xbox Game Pass sistemine birinci günden çıkış
- Kötü yapay zeka
- Boss savaşlarının sıradan kalması
- Tempo bozukluğu
- Performans problemleri
- Bulmacaların fazla sıradan kalması
Oyunun yabancı basında ve kullanıcı puanı olarak inceleme puanları pek yüksek. Metacritic üzerinde 34 incelemenin ortalaması alınarak 85 puan elde edilmiş durumda. Oyunun Metacritic kullanıcı puanı ise 8.0/10 yani bu da çok âlâ. Opencritic sitesine baktığımızda ise burada da bir daha pek yakın sonuçlar görüyoruz. Oyun 129 incelemenin ortalaması alınarak ortalama 84 puana sahip. IGN tarafı oyuna 8/10, PC Gamer 85/100 ve GameSpot 7/10 puanlarını vermiş. Genel olarak diyebiliriz ki oyun pek kaliteli bulunmuş ve beğenilmiş.
A Plague Tale Requiem’den beklentiler nelerdi?
Aslında birinci oyun olan A Plague Tale Innocence, sonu memnun bir biçimde biten ve ucu pek açık bırakılmayan bir oyun üzere görünüyordu. Hoş ancak güçlü bir macerayı başarılı bir biçimde tamamlamış ve oyunun geçtiği yerden uzaklara hakikat gidiyorduk. daha sonrasında yanlış hatırlamıyorsam bir Xbox etkinliğinde yeni oyun Requiem tanıtıldı ve kıssanın devam edeceğini öğrendik. Bu noktada benim aklıma Hugo’nun hastalığının hala güzelleştiğini tam olarak görmediğimiz geldi. Bossu yenmiştik fakat Hugo’nun hastalığının hangi evrede olduğunu ve güzelleşip güzelleşmediği bilgisi verilmemişti bizlere yalnızca geriledi üzere görmüştük. İşte bu oyunda da kıssa bir daha Hugo’nun hastalığı ve vebanın, o fecî farelerle dolu yerlerin etrafında şekillenecek fakat bu sefer her şeyi büsbütün sonlandıracağız diye düşündüm. Artık bu hastalığı çözmemiz gerekiyordu ve güzelleşmenin yanında gizemini de çözüp yeni şeyler öğrenmek istiyordum. Kıssa beklentisi genel olarak böyleydi.
Oynanış kısmında ise birçok oyuncu yeni mekaniklerin gelmesini istemiş olabilir. Bilhassa aksiyon tarafında Amicia’ya daha fazla gücün verilmesini ben üzere bir epeyce oyuncu istemiştir diye düşünüyorum. Birinci oyun çaresiz bir biçimde yalnızca ufak hareketler yaparak daha fazlaca bâtın ilerlediğimiz ve yakalandığımızda fazlaca fazla bahtımız olmadığı bir oyundu. Oyunun fragmanlarında Crossbow’u görür görmez daha epeyce agresifleşeceğimizi anlamıştım. Genel olarak Asobo, öteki kısımları fazlaca yeterli yaptığı için grafik, atmosfer, yer dizaynları vs. üzere konularda beklentiden epey bunların âlâ yapılacağına emindim. Tek istediğim mekaniklerin geliştirilmesi ve kıssanın epeyce düzgün devam etmesiydi. Pekala sanki bu beklentiler karşılandı mı? Gelin daima bir arada bakalım.
Minik Hugo gün yüzü nazaranmiyor: A Plague Tale Requiem bizlere ne anlatıyor?
A Plague Tale Requiem, temelinde Amicia’nın kardeşi minik Hugo’nun hastalığına tahlil bulmamızı anlatıyor. İkili yanlarında anneleri ve Lucas ile bir arada vebadan uzak, sakin bir hayat sürerken işler bir daha sarpa sarıyor ve bela bir daha onları buluyor. Kendilerini bir anda yine Haydutlardan ve askerlerden kaçarken bulan kardeşler, bunun yanında anneleri ve Lucasla bir arada Hugo’nun vebayla alakası olan Macula ismi verilen hastalığına tahlil bulmak için bir simyacı örgütü olan Order’dan yardım almak için yola koyuluyor. Her ne kadar büyük bir umutla gitseler de Order üyesi Vaudin’den efektif bir yardım alınamıyor. Hugo’nun hastalığı daha da kötüleşiyor ve tek deva Hugo’nun hayallerinde daima gördüğü bir adayı bulmakta kalıyor. Bu süreçte Amicia ve Hugo, anneleri, Lucas ve yolda tanıştıkları birkaç yoldaş ile Hugo’nun bu hastalığı yenmesi için uğraş ediyor. Veba bir biçimde geri dönüyor, fareler peşimizi bırakmıyor ve bir yandan da askerler ile uğraş ediyoruz. İki kardeş bir daha belanın ortasında gün yüzü goremeden şiddetli bir maceraya atılıyor. Hastalığı çözmeye çalışırken bir yandan da bu hastalığın, vebanın gizemli tarihini de keşfetmeye başlıyoruz. Çok fazla spoiler vermeden öyküyü size bu türlü anlatabilirim.
Hikaye hakkında yorum yapacak olursam ben öyküyü çok beğendim. Olayların gelişimi, bir umudun daha yeni doğmasına karşın süratlice sönüşü, çaresizlik, bitkinlik, öfke ve hüzün üzere hislerin epey ağır olduğu fazlaca başarılı bir öykü sunuluyor bizlere A Plague Tale Requiem.
Amicia ve Hugo içindeki bağ çok güçlü yansıtılmış:
Hikayede en çok dikkat çeken kısım ise Amicia ve Hugo içindeki duygusal bağ. Bu birinci oyunda da vardı fakat bu oyunda bu bağ doruğa çıkıyor. Amicia artık daha öfkeli ve hırslı. Kardeşinin başına gelenlerden bıkmış durumda ve bir an evvel düzgün duruma gelmesini istiyor. Kardeşi için askerleri tek tek dize getiren, fecî farelerle korkusuzca uğraş eden, oyun boyunca daima düşüp bir biçimde kalkmayı başaran bir Amicia görüyoruz. Daima Hugo’yu muhafazaya çalışıyor, onun için savaşıyor ve elinden gelen herşeyi yapıyor. Bu bağ beni hayli etkiledi. Gerekirse biricik kardeşi için canını feda edebilecek fedakar ve kuvvetli bir abla figürü diyebilirim Amicia için.
Hugo da pek pak, ablasını epey seven ve bir türlü gün yüzü goremeyen bir karakter. Bu kadar zorluğun ve hastalığın ortasında ablasıyla kendilerini mutlu edecek biroldukca şey bulmaya çalışıyor ve bunu başarıyor da. Bu kadar ümitsizliğin ortasında bir biçimde memnun olmaya çalışmaları beni hayli etkiledi. Ablasının başına berbat şeyler geldiğinde ise kendisini epey yorsa da bir biçimde onu müdafaaya çalışıyor ve askerleri dize getirebiliyor. İçindeki karanlık hastalığı sevdiklerini sonuna kadar korumak için kullanmak isteyen bir minik Hugo var karşımızda. Oyun, başından sonuna kadar Amicia ve Hugo’nun bu bağını giderek kuvvetlendiriyor.
Karakterlerin seslendirmeleri ve canlandırılmaları fazlaca başarılı durumda:
A Plague Tale Requiem’de Amicia’yı Charlotte Mcburney; Hugo’yu ise Logan Hannan seslendiriyor ve canlandırıyor. Bu noktaya başka bir başlık açmak istedim zira nitekim ikisi de muazzam derecede başarılılar ve fazlaca kaliteli bir işe imza atmışlar. Karakterlerin sahiden içine girebilmişler ve hissettikleri hisleri bizlere epey güzel yansıtmışlar. Amicia, çaresiz kaldığında, bitkin durumda olduğunda, ağladığında, çığlık attığında ve öfkelendiğinde bu hisleri sonuna kadar siz de hissediyorsunuz. Seslendirme önemli manada başarılı. Hugo’nun ise masumiyeti, memnun olduğu anlardaki ses tonu ve endişe dolu anlarda yaşadığı tansiyonu fazlaca rahat hissediyoruz. yinedan bilhassa bu iki ismi tebrik ediyorum. Seslerine ve emeklerine sıhhat.
Hikayede yeni yoldaşlar bize eşlik ediyor:
İlk oyunda da biroldukca yoldaşımız vardı ve A Plague Tale Requiem’de de seyahatimizde yeni yoldaşlar bizleri karşılıyor. Lucas ve annemiz aslına bakarsanız yanımızdaydı ve bunların haricinde bir gemici ve bir asker de yoldaşımız oluyor. bilgilerina hayli girmeyeceğim zira öykünün ortasında karakterleri kendinizin keşfetmesi daha güzel olacaktır. Bu güçlü seyahatte yeni yoldaşları da görmemiz hayli yeterli oluyor. Hoş sohbetler, yalnızlık hissinin bir nebze giderilmesi ve savaşımızda yanımızda olmaları büyük bir artı oluyor. Her ne kadar Amicia ve Hugo’nun içindeki bağ oyunu domine etse de bu karakterlerle de yaşadıklarımız çeşitlilik sağlıyor. Ne yazık ki karakterlere epeyce fazla ısınamadım ancak nefret de etmedim. Ortalama karakterler olduklarını söyleyebilirim. Yoldaşlarımızın tesirli olabildikleri oynanış sekansları da mevcut bunlara oynanış kısmında değineceğim.
Bu başlığı kapatmadan Lucas hakkında konuşmak istiyorum. Lucas karakteri benim birinci oyunda da pek beğendiğim bir karakter olmuştu. Amicia ve Hugo’ya yardım eli uzatan, çaresizlik anlarında onlara yeni bir umut kapısı açan bir karakter Lucas. çok sıcakkanlı ve her vakit gerinizde olmasını isteyeceğiniz bir karakter. Amicia’nın hudut krizi anlarında yanında olması ve onu sakinleştirmeye çalışması, bir hayli beladan bir biçimde onu kurtarmayı başarması onu kuvvetli ve yardımsever bir karakter yapıyor.
Etkileyici grafikler ve atmosfer:
Asobo Studio, birinci oyunda da fazlaca büyük bir iş çıkarmıştı. Innocence, AA bir oyun olsa da eksiksiz grafiklere ve atmosfere sahipti. Bu oyunda ise işi öteki bir boyuta taşımışlar. Oyunun grafikleri muazzam derecede düzgün. Oyunun büyük bir kısmı yürümek, koşmak ve etrafı keşfetmeye dayalı olduğu için kimi vakit oyunu ilerletmeden dakikalarca etrafı inceleyip, manzaraların karşısına geçip çayımı yudumladığım oldu. Oyunun her bir kısmı mükemmel tasarlanmış ve grafikler epeyce hoş olduğu için her ayrıntısı incelemek istiyorsunuz. Buradan direk kontaklı olarak yer dizaynlarına geçiyorum.
Muazzam yer dizaynları:
Ah o yerler, ah o çevre! Grafikler hayli güzel lakin bir de işin farklı bir boyutu var o da yer dizaynları. Geliştiriciler yerleri hakikaten çok fakat hayli düzgün tasarlamış. Deniz kenarları, kıyılar, kaleler, kent pazarları, tapınaklar, okyanuslar, her yerin rengarenk çiçeklerle dolu olduğu ovalar derken tüm ayrıntılar epeyce uygun düşünülmüş ve tasarlanmış. Her yeni bir yere girdiğimde o yeri incelemekten oyunu oynayamadım. Grafikler de epey uygun olunca iş bambaşka bir hal alıyor. Oyun tasarım olarak bir sanat çalışması niteliğinde olmuş diyebilirim. Vebanın yok ettiği kentlerde insanların da çektiği acılar, meyyit vücutları, kanlar ve gibisi ayrıntılar fazlaca yeterli tasarlanmış.
Bölümler ve kısım dizaynları:
A Plague Tale Requiem’de toplam 17 adet misyon bulunuyor. Her bir bakılırsav farklı bir bölgede geçiyor ve kendine ilişkin özgün tasarımlara sahip. Bir kısımda kıyıda savaşırken bir kısımda Fransa’nın farklı bölgelerini geziyoruz. Kentlerin içine giriyoruz ve pazarlardaki insanları keşfediyoruz. Her bir kısımda bambaşka şeyler görmek ve keşfetmek epey mantıklı bir tercih olmuş. Daima yer değiştirmek keşif hissinin da sıcak kalmasını sağlıyor. Kısımlar genelde uzun sürüyor ve bu yüzden bir fazlaca elementi içerisinde barındırıyor. Keşfetmek, bulmaca çözmek, kaçış sekansları, savaş sekansları ve kapalılık sekansları ile birlikte bir de farelerle olan uğraşlar derken neredeyse her kısım bu oynanış elementlerine rastlıyoruz. Bir kısım içerisinde birden hayli sinematik de devreye girebiliyor. Her kısım farklı tempoda ilerliyor ve bu elementleri ya bir biçimde harmanlıyor ya da birkaç adedini yeterlice kullanıyor. Buradan da tam olarak oynanışa bağlanabiliriz.
Gizlilik ve aksiyonun harmanlandığı yer: Oynanış
Bölümlerde bir epey farklı oynanış dinamiğinin bulunduğundan bundan evvelki başlıkta bahsetmiştik. Oyunda kapalılık ve aksiyonun fazlaca güzel biçimde harmanlandığını söyleyebilirim. Kimi kısımlarda kapalı gitmeniz daha işe fayda olurken kimi kısımlarda ise sahiden savaşmak tek ve en tesirli deva olabiliyor. Bir daha sonraki başlıkta bahsedeceğim yeni mekanikler Amicia ile daha agresif bir oyun tarzı izleyebilmenize imkan sağlıyor. Artık birinci oyundan daha fazla aksiyona girebiliyoruz doğal ki de bunun belirli bir hududu var. Kimi kısımlarda tam zımnî; kimi kısımlarda ise eksiksiz aksiyona girerek kısmı bitirdiğim oldu. Kimilerinde ise ikisini de harmanlamak zorunda kaldım.
Gizlilik genel olarak düşmanın dikkatini dağıtma, çalıların ve binaların ortalarına saklanma odaklı ilerliyor. Aşikâr yerlere taş, pot ismi verilen ufak tencere atarak düşmanların dikkatini dağıtabiliyoruz. Zımnilik konusunda birinci oyunda yer almadığını hatırladığım dikkat dağıtma seçeneği ile birden düşmanın başına taş atarak ardına bakmasını sağlayabiliyorsunuz. Bu da zımnilik temelli giderken ufak bir yanılgı yapsanız bile size bir talih daha sağlıyor. Birinci oyunda saklılık bozulduğunda pek bir bahtınız kalmıyordu bu oyun size biraz daha yardımcı oluyor. Bunun haricinde eski oyundan alınmış biroldukca mekanik var lakin asıl olay yeni eklenenlerde. Gelin yeni mekaniklere ve oynanış elementlerine bakalım.
Yeni mekanikler ve oynanış elementleri:
Oynanışın büyük kısmı bir daha eski mekanikler üzerinden gidiyor. Fareler bir daha ışıktan kaçıyor ve ateş üretip çeşitli yerlerde ateş yakarak ışık ortaya çıkarıp fareleri kaçırabiliyorsunuz. Meşale yahut bir sopaya tutuşturduğunuz ateş ile farelerin içinden geçebiliyorsunuz. Bunlar birinci oyundan da hatırladığımız mekaniklerdi. Burda ufak bir nokta dikkatimi çekti. Sopaları artık bir yerden bir yere atabiliyoruz. Örneğin sopaya ateş tutuşturup bir daha sonraki ateş yakabileceğimiz yere fırlatabiliyoruz. İsterseniz de yanınızdaki yoldaşınıza atıp onun ateş yakıp yanınıza gelmenizi sağlayabiliyorsunuz. Bu hoş bir eklenti olmuş. Amicia bu oyunda epey daha karanlık ve agresif bir hal sergiliyor. Artık düşmanların saldırılarını karşılayıp onları yavaşlatabiliyoruz. Hatta düşman zırhlı değilse karşı taarruz yaparak agresif bir biçimde öldürebiliyoruz. Bu da artık büsbütün bâtın kalmak ve kaçmanın önüne geçebiliyor. Yeni gelen Crossbow yardımıyla büyük zırhı olmayan düşmanları tek atışta öldürebiliyoruz. Etrafta bıçak bulabiliyoruz ve bunları saplayarak zırhlı düşmanları da etkisiz hale getirebiliyoruz lakin burada beğenmediğim bir olay var. Crossbow okları ve sapladığınız bıçakları yeniden alamıyorsunuz. Bu yüzden mühimmatınız her vakit tam olmuyor. Elinizde bir epeyce metot olsa bile en son tekrar sapanla taş fırlatmak zorunda kalabiliyorsunuz.
Oynanışta yoldaşlara da çeşitli özellikler eklenmiş. Kimi yoldaşlarınız sizin yerinize düşmana saldırabiliyor, size ışık yolu açabiliyor ve çatapat şekli bir şey ateşleyip askerleri ve farelere karşı kullanabiliyor. Bunun haricinde Hugo ise farelerin ağır olduğu bir yerde onları kullanarak düşmanların yerini tespit edebiliyor ve oyunun aşikâr bir kısmından daha sonra onları yönetebiliyor. Bu özellikleri oyunun tamamında kullanmasak da birtakım kısımlarda kullanmanız oldukca efektif olabiliyor. Yoldaşlara eklenen bu özellikleri pek beğendim. Bunların haricinde yeni üretilebilir simya eserleri de var. Ateşi daha körükleyebileceğimiz ve oluşturduğu ışığın daha geniş alana yayılmasını sağlayan bir materyal var. Bu gereçlerden birini bir bölgeye atıp üstüne ateş atarak alev almasını sağlayabiliyoruz bu da oyunun belirli kısımlarında fazlaca işimize yarıyor. Bunun yanında farelerin dikkatini çeken ve tek bir alana toplanmalarını sağlayan gereç, ateşin sönmesini sağlayan gereç ve gibisi öbür materyalleri de birinci oyundan hatırlıyoruz. Son olarak da yeteneklerden bahedelim. Oyuna yeni olarak otomatik yetenek yükseltmesi eklenmiş. Oynama üslubunuza nazaran zımnilik, aksiyon ve simyacı özelliklerinizin düzeyi otomatik olarak artıyor. Oyun sizin oynayış üslubunuza bakılırsa bu yetenek atamalarını kendi yapıyor ve daha fazlaca gelişiyorsunuz. Bunun haricinde çeşitli gereçler ile kendinizin yükselteceği çeşitli sapan, Crossbow ve birkaç özelliğin daha geliştirildiği bir yetenek sistemi mevcut. Genel olarak birinci oyundaki temel tüm mekanikleri alıp üstüne yeni eser üretimi, yoldaş özellikleri, yeni atak ve savunma mekanikleri ve teçhizatları ekleyerek oynanışı biraz daha şekillendirmişler diyebilirim.
Oynanış kısmında yenidendan kaçınılmış durumda: Sıra sıra açılan yeni mekanikler
Oynanış kısmında en epeyce hoşuma giden şey her kısımda ufak da olsa yeni bir mekaniğin tanıtılması oldu. Tam oyunun yinea düştüğünü, daima tıpkı şeyi yaptığınızı sanarken oyun imdadınıza yetişiyor ve o kısımda yahut ileride kullanabileceğiniz yeni bir özelliği sizlere sunuyor. Örneğin bir kısımda Crossbow’u kullanmaya başlıyorsunuz ve daha sonrasındaki kısımlarda oyun o Crossbow ile halatlara bağlanıp bir şeyleri çekip koparabileceğiniz size anlatılıyor. Oynanış öğeleri sıra sıra açılıyor ve oyun her kısımda yeni bir şey kullanmanızı sağlıyor. Bu nokta temponun istikrarsız bir hal aldığı durumlar için ilaç üzere geliyor. Oyunun sonuna kadar yeni özellikler keşfederek ilerliyorsunuz oyun size bunları bir anda sunmuyor. Her ne kadar bunu sıralı yapsa da belirli noktalarda birebir şeyi yaparak ilerlediğiniz ve sıkılabildiğiniz noktalar da olmuyor değil doğal.
Düşman çeşitliliği:
Oyunda düşman çeşitliliği hayli değil fakat bir daha de kendilerine özgün farklar olması oynanışa çeşitlilik katmış diyebilirim. Oyunda fareler haricinde okçu askerler, zırhsız normal askerler, zırhlı askerler ve büyük zırhlı askerler yer alıyor. Bunlardan okçu olanlara ve kaskı olmayanlara sapanla taş atıp saldırabilirken başkalarına bu türlü saldıramıyoruz. Zırhı olanlara crossbow atışı yapabiliyoruz yahut üzerlerine ateş dolu tencere atarak yanmalarını sağlayabiliyoruz. Etraf ile etkilleşimleri kullanarak onları yakabiliyor ya da toza boğabiliyoruz. Ellerindeki meşaleleri söndürerek işi farelere de bırakabiliyoruz ya da Hugo ile fareleri yöneterek şahsen işi biz halledebiliyoruz. İstersek zırhlı düşmanları bıçak ile de etkisiz hale getirebiliyoruz. Büyük zırhlı askerlerin ise evvel zırhını indirmeniz gerekiyor. Zayıf noktalarından(buralar genelde gerileri oluyor) zırhlarını söküyoruz ve daha sonrasında birfazlaca çeşit taarruz yapabiliyoruz. Farklı düşmanlara farklı hücum stratejileri yapmak zorunda bırakılmak bir mecburilik olsa da oynanışa renk katmış diyebilirim. Muhakkak bir süre daha sonra bir daha bu olay tempoyu bozuyor ve yenidena düşürüyor orası da farklı bir nokta.
Yapay zeka biraz yetersiz:
Oyunun AA bir imal olduğunun farkındayım ve yapay zeka konusunda büyük bir beklentim olağan ki de yoktu fakat yapay zeka maalesef yetersiz. bir arada koordine bir biçimde çalışamıyorlar. Saklılık sekanslarında kendilerini ufak hareketlerle basitçe geçebiliyorsunuz. Birtakım noktalarda hayli fazla asker olduğu için zorlandığım oldu lakin ufak yanılgılarda bile yeniden gizlenip düşmanın güya hiç bir şey olmamış üzere davranmasını sağlayabildiğim noktalar da olmadı değil. Bu yapay zekanın zayıflığının bir göstergesi. Biraz daha akıllı ve nitekim bize meydan okuyan hareketlerimize bakılırsa yer değişen ve bizi avlamaya çalışan düşmanlar olsaymış tadından yenmezmiş diyebilirim.
Oyunda Boss savaşları daha destansı yapılabilirdi:
Oyunda aslında Boss savaşı üzere tasarlanmış birkaç kısım bulunuyor ve gayrete girişebiliyorsunuz lakin tam olarak hiç birisine tam bir boss savaşı diyemiyorum. Örneğin birinci oyunun boss savaşı çok hoştu. Bu oyunda biraz daha düşmanların üstünüze çullandığı ve birtakım özel Hugo yetenekleri kullandığınız savaş sekanslarıyla bu boss savaşı kısmı geçiştirilmiş gibi hissettim. Tahminen de geliştiriciler bunları boss savaşı olarak tasarladı fakat tam o hissi alabildiğimi söyleyemem. Bilhassa oyunun sonlarında destansı bir savaş beklerdim ancak aradığımı bulamadım. Her ne kadar bu özelliğini eksi olarak alsam da oyun tam olarak boss savaşlarına uygun bir oyun değil bunun farkındayım lakin epey özgün mekanikler üreten bir geliştirici bunun da bir devasını bulabilirdi diye düşünüyorum.
Oyundaki bulmacalar fazla sıradan kalmış durumda:
Oyunun aşikâr kısımları büsbütün keşif ve bulmaca üzerine konseyi durumda. Uzun mühlet ne yapacağınızı anlamazsanız oyun size çeşitli diyaloglar ile yardım edebiliyor. Bunun haricinde kolaylık bakımından ise bulmacalar çok sıradan ve süratlice atlatılabilecek seviyede. Uzun mühlet düşünmeniz gereken ve uzun mühletler takılacağınız bulmacalara pek rastlamadım. Neyin ne olduğunu ve ne işe yaradığını genelde 2-3 dakika içerisinde anlayıp yola koyulabiliyorsunuz. Bulmacalar biraz daha o keşif seyahatinde tempoyu değiştirmeye ve çeşitlilik eklemeye yönelik tasarlanmış üzere duruyor. Tempo demişken tempoya da bir değinelim.
Oyunun temposu biraz istikrarsız:
A Plague Tale Requiem, her insanın kolay kolay sıkılmadan oynayabileceği bir oyun değil ne yazık ki. Şayet sınırsız aksiyon arıyor yahut dayanılmaz saklılık istiyorsanız bu oyun size göre değil. Oyunun temposunun daima değiştiğini söyleyebilirim. Aksiyona daldıktan daha sonra birden uzun mühletler boyunca keşif yaptığınız, yürüdüğünüz ve birkaç kısım bu türlü devam eden ve birden yeniden aksiyona girdiğimiz anlar oluyor. kimi vakit de aksiyon bitmek bilmiyor. Bu tempoya alışmak biraz vakit istiyor ve birtakım durumlarda oyunun temposuna adapte olamadığınız için hafifçe sıkılabiliyorsunuz. Her ne kadar istikrarsız olsa da grafiklerin muazzamlığı, dayanılmaz yer tasarımı, karakterler ve artık bahsedeceğim ses ve müzikler adapte olmaya çalıştığınız bu temponun eksilerini yok saymamızı sağlıyor.
Ses ve Müzikler muazzam olmuş:
Olivier Deriviere tarafınca bestelenen oyun müziklerini fazlaca fakat fazlaca beğendiğimi söyleyebilirim. Birinci oyunda da muazzam işler görmüştük. Ana menü müziğinden tutun orta sahneler, keşif kısımları, aksiyon sekansları üzere bir fazlaca farklı yerde kullanılan müzikler sizi atmosfere sokmayı başarıyor. Periyoda ve aktarılmaya çalışan hislere epey uygun müzikler bestelenmiş. Çok büyük ihtimal oyunun müziklerini Spotify üzere platformlarda kütüphaneme ekleyeceğim üzere duruyor. Üstteki görüntüden müzikleri dinleyebilirsiniz.
Oyunun optimizasyonunda sorunlar var:
Oyunun beni en çok hayal kırıklığına uğratan bir kısmı ise optimizasyonu oldu. Aslında tam optimizasyon denmez fakat oyun yeni kuşak konsolların tamamında 30 FPS çalışıyor. Çözünürlük ne olursa olsun FPS 60’a çıkmıyor. Geliştirici kalite yahut performans modlarını oyuna eklememiş ve oyunu 30 FPS’ye kitlemiş. Monitörünüz 120Hz destekliyor ve değişken yenileme suratı konsolunuzda açıksa oyun 40 FPS’ye çıkabiliyor ancak bende de bu özellikler bulunmasına karşın birtakım yerlerde daha akıcı birtakım yerlerde ise daha kasan bir manzara tecrübesi yaşadım diyebilirim. PC tarafında ise oyunda FPS sorunları yaşayanları duydum. Asobo, birinci oyun Innocence’ın yeni kuşak sürümlerini hayli uygun optimize etmişti ve 60 FPS fazlaca rahat oynanıyordu. Bu oyunda da 60 FPS beklerdim fakat beklediğimi ne yazık ki bulamadım. her neyse ki oyun yapısı gereği oyuncuyu ani hareketlere sokmuyor ve FPS’nin 30 olması gözünüzü epey yormuyor.
Oyun kaç saat sürüyor?
A Plague Tale Requiem, howlongtobeat verilerine nazaran 16 saat 9 dakika sürüyor. Oyunun her şeyini eksiksiz keşfetmeye çalışanların ise 26 saate kadar çıkacağı görülüyor. Ben oyunu yaklaşık 12-13 saat civarında bitirmeyi başardım. Her şeyi eksiksiz aramaya çalışsam 15-16 saatlere çıkabilirdim diye düşünüyorum lakin 12-13 saatlik oynayışımda da bir şey kaçırmamaya çalıştım diyebilirim. Oyun bence çok yeterli bir uzunlukta. Ne hayli uzun ne hayli kısa ve bence fazlaca gerçek bir karar olmuş.
Oyun Xbox Game Pass kütüphanesinde yer alıyor:
İncelemeyi sonlandırmadan evvel oyunun fiyat/performans oranının hayli yeterli olduğunu söyleyebilirim. Oyun Xbox Game Pass servisine birinci günden eklendi. Ülkemizde oyun fiyatlarının giderek arttığı bir devirde aylık 50 TL’den daha az bir fiyat ödeyerek bu muazzam oyunu oynamak fazlaca büyük bir fırsat diye düşünüyorum. Oyunun Steam ve PlayStation Store fiyatı mutlaka epey daha kıymetli bu yüzden PlayStation 5’iniz yoksa oyunu PC yahut Xbox konsolu üzerinden Xbox Game Pass üzerinden almanızı tavsiye ediyorum.
Sonuç: Yılın en güzel öykülü oyunları içinde yerini alabilecek bir üretim:
Sonuç olarak şunu söyleyebilirim ki A Plague Tale Requiem, Innocence’ın üstüne koyarak fazlaca daha başarılı bir noktaya çıkmış ve yılın en yeterli öykülü oyunları içinde yerini alabilecek bir üretim olmuş. Ufak tefek sorunları haricinde saydığımız tüm artılarıyla kesinlikle oynanması ve deneyimlenmesi gereken muazzam bir üretim olduğunu düşünüyorum. Bilhassa birinci oyunu oynadıysanız hayli güzel bir devam oyunu olmuş diyebilirim. Hiç oynamamış olanlara ise bu seriye başlamalarını şiddetle tavsiye ediyorum.
NİHAİ İNCELEME PUANI: 90/100
A Plague Tale Requiem incelememizin sonuna geldik. Sizler oyunu oynadınız mı? İncelemeyi nasıl buldunuz? Oyun hakkında eklemek istedikleriniz var mı? Pahalı görüşlerinizi yorumlar kısmında bizimle paylaşabilirsiniz. daha sonraki incelemelerde görüşmek üzere. Herkese güzel oyunlar dilerim.