Geçen ay Şarap Okulu’nda incelediğimiz üç Languedoc kırmızısından birini içerken aklımda tek kelimelik bir tarif dönüp duruyordu. “Rustik” ve bunu bir iltifat olarak kastetmiştim.
Yine de bir şarabı tanımlamak için kullanılan hemen hemen her kelime, ona karşı hazır bir argümanla gelir. “Gevrek”, canlı asitli beyaz şarapların yaygın bir tanımıdır, ancak birileri her zaman “Bir sıvı nasıl gevrek olabilir?” Diye soracaktır.
Bunun kasıtlı olarak boş bir yanıt olduğuna inanmadan edemiyorum, ancak birçok kez bunun alıcı tarafında oldum. “Kuru” ile aynı. İtirazlar, şarap jargonunda tahmin edilebilir dürtmelerdir, ancak kuru, fermantasyondan sonra minimum miktarda şeker kalıntısı olan bir şarap olarak kolayca tanımlanır.
“Rustik” geçen yıl Punch sitesinde emekli olun kelimesini öneren yazar Danny Chau tarafından kendi incelemesini kazandı. Anladığım kadarıyla itirazı iki açıdandı. Birincisi, sabit bir anlamı yoktur. Aksine, anlam, sözcüğü kimin söylediğine ve uygulandığı şaraba bağlı olarak kullanıldığı bağlamdan türetilir.
İkincisi, doğal şarapların çoğalmasıyla birlikte rustik, sorunun doğasını belirtmeden belli belirsiz kusurlara atıfta bulunarak çok belirsizdir.
Bunlar üzerinde düşünmeye değer noktalardır. Burada Şarap Okulu’nda, şarap hakkında konuşurken netlik için çalışıyoruz. Yine de bu kaygan aromalar, tatlar, dokular ve sıvı deneyimler dünyasına dil uygulamanın sinir bozucu olabileceğini kabul ediyoruz.
Yazarlar bir şarabı tanımlamak için genellikle teşbihlere ve metaforlara başvururlar, onu bir yaylı çalgılar dörtlüsüne, bir bandoya veya bir baleye benzetirler. Ancak referans noktaları, amaçlanandan farklı bir anlam vererek kişiden kişiye önemli ölçüde farklılık gösterebilir.
Dahası, bu tanımlayıcıların her biri aynı zamanda bağlam gerektirir. Bir şarabı değerlendirirken, şarap üreticisinin niyetinin yanı sıra fiyat gibi daha sıradan faktörleri de hesaba katmak gerekir. Kişinin ruh hali de denklemde yer alır.
Şarap yazarları kesinliği hedeflemişlerdir, ancak bu bile deneyimin öznel doğasını hesaba katmaz. Birinin “elma” olarak tanımladığı şeyin, bir başkasının “armut” olduğuna inanılıyor. Çoğu şarap üreticisi, bir başkasının şarabıyla ilgili açıklamasını duyunca sadece başını sallar ve kabul eder. Genelde tartışmaya değmez.
Bununla birlikte, rustik gibi kelimeler sadece şarabı içerken ne düşündüğümü hatırlamak için bir araç olarak bile faydalıdır, bu da daha fazla açıklamayı gerekli kılar daha sade bir dille.
“Rustik” kelimesi, “ülke” anlamına gelen Latince rusticus’tan türetilmiştir. Başlangıçta rafine olmayan, basit ve kaba olan şarapları tanımlamak için kullanılıyordu. Ana akımın ruhsuz, aşırı cilalı şaraplarla dolu olduğu modern çağımızda, rustik de bir tür el yapımı ayırt ediciliği çağrıştırır hale geldi. Yine, bağlam her şeydir.
Her ay yaptığım gibi, aile veya arkadaşlarla rahat bir ortamda yemekle birlikte tüketilmesi için üç şişe önerdim. Üç Languedoc kırmızısı şunlardı: Domaine d’Aupilhac Languedoc Lou Maset 2018, Domaine Faillenc Sainte Marie Corbières Rouge 2019 ve Domaine de l’Hortus Pic Saint Loup Bergerie Classique Rouge 2019.
d’Aupilhac şaraptı. rustik düşünmemi sağladı – onu sevdim. Bir zamanlar tipik bir Languedoc karışımı, yüzde 40 grenache, yüzde 40 cinsault ve yüzde 10 carignan ve mourvèdre; kuru, koyu ve kırmızı meyve aromaları ve altta yatan bitkisel bir kenar ile, şarabın yoğunluğuna ve konsantrasyonuna ağır basan, ancak bunaltıcı olmayan tanenlere sahip.
Onu benim için rustik yapan neydi? Bitkisel nitelikler ve onu biraz sert hissettiren tanenler ve Languedoc’un çoğu. Şarap canlandırıcı ve enerjikti ve üç şişeden favorimdi.
Faillenc Sainte Marie de biraz rustik görünüyordu. Hafif bitkisel, kaba tanenli ve canlıydı, ama d’Aupilhac’tan çok daha tatlı meyvemsiydi.
Üzüm karışımı – üçte bir oranında syrah, grenache ve cinsault olabilir. Ama büyük olasılıkla alkol seviyesiydi, d’Aupilhac’ın yüzde 12’sine karşı yüzde 14. Üzümlerin artan olgunluğu, fermente edildiğinde daha fazla alkol anlamına gelen daha yüksek bir şeker seviyesi ile sonuçlanır. Tatlı meyve, onu d’Aupilhac’tan biraz daha az ayırt edici gösteriyordu.
Buna karşılık, l’Hortus grubun en az rustik ve en cilalısıydı ve alkolde en yüksek olanı yüzde 14,5’ti. Hafif tanenler, taze meyve aromaları ve aromaları ile bitkisel elementler içermeyen yüzde 60 syrah ve yüzde 20 grenache ve mourvèdre idi. Bazı insanların olgunlaşmamış üzümleri gösterdiğinden korktuğu, meyveyi vurgulayan ve yeşilin izlerini ortadan kaldıran modern zorunluluğu somutlaştırıyor gibiydi.
Montreal’den Ferd T. Elvin ve Princeton, NJ’den Ferguson gibi birkaç okuyucu bu şarabı çok beğendi, ama benim en az sevdiğim oydu. Diğer iki şişeyle karşılaştırıldığında bana yer duygusundan yoksun görünmesi dışında hiçbir sorun yoktu.
Bunun nedeni muhtemelen Languedoc’tan syrah’a aşık olmamam, syrah geleneksel olarak carignan ve cinsault gibi daha geleneksel Languedoc üzümlerine göre büyük bir gelişme olarak görülse de. Kaliforniya ve Avustralya’nın bazı sıcak bölgelerinde yetişen syrah’da olduğu gibi, lezzetli doğasını kaybeder ve tatlı meyveli ve belirsiz hale gelir.
Duygularım, herkesinki gibi, bağlama ve beklentilere göre oynuyor. Languedoc kırmızılarının güney Fransa’nın meşhur garrigue olarak bilinen yabani otlarını canlandırmasını bekliyorum. Bu bitkisel not olmadan, özellikle daha yüksek alkol seviyelerinde, şaraplar parlak ve belirsiz hissedilebilir. Bu daha cilalı şarapları tercih eden biri, tam olarak bu kelimeyi kullanmasalar bile, d’Aupilhac rustik’e olumsuz bir anlamda diyebilir.
Okuyucular bu şarap konusunda ikiye bölündü. Charlotte, NC’den George Erdle, “Korkak, pek hoş olmayan bir burnu var” dedi. Ama Michigan’dan Shweta o kadar çok beğendi ki, hemen ikinci bir şişe sipariş ettiğini söyledi. Ve Keith W. Hall of Steelton, Pa., birbirini izleyen iki gecede iki farklı görüşe sahipti.
İlk gece, şişede “bir sürü ahır vardı ve onu geçmek zordu” dedi. Ama ikinci gece, çok daha iyi olduğunu söyledi.
Geçen ay Languedoc kırmızılarını tanıtan makalemde, bölgenin hâlâ bir kimlik arayışında olduğunu öne sürmüştüm. Birkaç okuyucu bu düşünceye itiraz etti.
“Languedoc’un kimliği (Limoux ve Picpoul de Pinet gibi bazı dikkate değer istisnalar dışında), grenache, syrah’ın bazı kombinasyonlarından oluşan kırmızı karışımlara sıkı sıkıya bağlıdır. , mourvèdre ve cinsault,” diyen Oakland, California’dan Tim T., “Languedoc’un parlak, terör odaklı kırmızı şaraplar olan maçalarda neler sunduğu konusunda kafa karışıklığı yok. Languedoc, dünyanın herhangi bir bölgesinden en tutarlı, son derece tatmin edici kırmızı şaraplardan bazılarını sunar.”
Bu elbette onun görüşü, dedi ki, bazen bir günde yüzlerce Languedoc kırmızısını tatmaya dayanıyor, bu benim şahsen imrenmediğim bir başarı. Ancak, çoğu Amerikalı tüketicinin Languedoc’tan ne bekleyeceğini bilmediğini iddia ediyorum, bu da bölgenin sunduğu şeye, yani bir kimliğe dair bir izlenimi başarılı bir şekilde iletmediğini gösteriyor.
Bu bir pazarlama başarısızlığı olabilir. Ancak, Languedoc’un birçoğunun karışımlarda izin verilen çeşitler için farklı kuralları olan bir adlar kargaşası olduğu gerçeği de olabilir. Ve alışkanlıkla, şarapların tamamen farklı olabileceği komşu bir bölge olan Roussillon ile bağlantılıdır.
Ayrıca, Languedoc’un şarap endüstrisinin tarihi omurgasını oluşturan pahalı olmayan emtia şaraplarından son 40 yılda bir gelişme çabası içinde, syrah gibi üzümler, bir zamanlar dünyaca ünlü olan pek çok carignan ve cinsault’un yerini almıştır. Languedoc karışımlarının temeli.
San Jose’den Aaron Lawson, carignan’ın dahil edilmesinin genellikle bölgenin daha geleneksel ve modern tarzları arasında bir ayrım çizgisi olduğuna ve üzerinde düşünmeye değer bir nokta olduğuna dikkat çekiyor.
Tim T.’nin yorumunda yanıldığını söylemek istemiyorum. “Kimlik” ile ne demek istediğimi daha açık bir şekilde açıklamayarak tembellikten suçlu olabilirim.
Şarap hakkında konuşurken netliğin önemini ve her şeyi olduğu gibi kabul etmenin tehlikelerini bir kez daha hatırlattı.
Takip edin Twitter’da NYT Food ve NYT Cooking on Instagram , Facebook , YouTube ve Pinterest . NYT Cooking’den yemek tarifi önerileri, pişirme ipuçları ve alışveriş tavsiyeleri ile düzenli güncellemeler alın .
Okumaya devam et...
Yine de bir şarabı tanımlamak için kullanılan hemen hemen her kelime, ona karşı hazır bir argümanla gelir. “Gevrek”, canlı asitli beyaz şarapların yaygın bir tanımıdır, ancak birileri her zaman “Bir sıvı nasıl gevrek olabilir?” Diye soracaktır.
Bunun kasıtlı olarak boş bir yanıt olduğuna inanmadan edemiyorum, ancak birçok kez bunun alıcı tarafında oldum. “Kuru” ile aynı. İtirazlar, şarap jargonunda tahmin edilebilir dürtmelerdir, ancak kuru, fermantasyondan sonra minimum miktarda şeker kalıntısı olan bir şarap olarak kolayca tanımlanır.
“Rustik” geçen yıl Punch sitesinde emekli olun kelimesini öneren yazar Danny Chau tarafından kendi incelemesini kazandı. Anladığım kadarıyla itirazı iki açıdandı. Birincisi, sabit bir anlamı yoktur. Aksine, anlam, sözcüğü kimin söylediğine ve uygulandığı şaraba bağlı olarak kullanıldığı bağlamdan türetilir.
İkincisi, doğal şarapların çoğalmasıyla birlikte rustik, sorunun doğasını belirtmeden belli belirsiz kusurlara atıfta bulunarak çok belirsizdir.
Bunlar üzerinde düşünmeye değer noktalardır. Burada Şarap Okulu’nda, şarap hakkında konuşurken netlik için çalışıyoruz. Yine de bu kaygan aromalar, tatlar, dokular ve sıvı deneyimler dünyasına dil uygulamanın sinir bozucu olabileceğini kabul ediyoruz.
Yazarlar bir şarabı tanımlamak için genellikle teşbihlere ve metaforlara başvururlar, onu bir yaylı çalgılar dörtlüsüne, bir bandoya veya bir baleye benzetirler. Ancak referans noktaları, amaçlanandan farklı bir anlam vererek kişiden kişiye önemli ölçüde farklılık gösterebilir.
Dahası, bu tanımlayıcıların her biri aynı zamanda bağlam gerektirir. Bir şarabı değerlendirirken, şarap üreticisinin niyetinin yanı sıra fiyat gibi daha sıradan faktörleri de hesaba katmak gerekir. Kişinin ruh hali de denklemde yer alır.
Şarap yazarları kesinliği hedeflemişlerdir, ancak bu bile deneyimin öznel doğasını hesaba katmaz. Birinin “elma” olarak tanımladığı şeyin, bir başkasının “armut” olduğuna inanılıyor. Çoğu şarap üreticisi, bir başkasının şarabıyla ilgili açıklamasını duyunca sadece başını sallar ve kabul eder. Genelde tartışmaya değmez.
Bununla birlikte, rustik gibi kelimeler sadece şarabı içerken ne düşündüğümü hatırlamak için bir araç olarak bile faydalıdır, bu da daha fazla açıklamayı gerekli kılar daha sade bir dille.
“Rustik” kelimesi, “ülke” anlamına gelen Latince rusticus’tan türetilmiştir. Başlangıçta rafine olmayan, basit ve kaba olan şarapları tanımlamak için kullanılıyordu. Ana akımın ruhsuz, aşırı cilalı şaraplarla dolu olduğu modern çağımızda, rustik de bir tür el yapımı ayırt ediciliği çağrıştırır hale geldi. Yine, bağlam her şeydir.
Her ay yaptığım gibi, aile veya arkadaşlarla rahat bir ortamda yemekle birlikte tüketilmesi için üç şişe önerdim. Üç Languedoc kırmızısı şunlardı: Domaine d’Aupilhac Languedoc Lou Maset 2018, Domaine Faillenc Sainte Marie Corbières Rouge 2019 ve Domaine de l’Hortus Pic Saint Loup Bergerie Classique Rouge 2019.
d’Aupilhac şaraptı. rustik düşünmemi sağladı – onu sevdim. Bir zamanlar tipik bir Languedoc karışımı, yüzde 40 grenache, yüzde 40 cinsault ve yüzde 10 carignan ve mourvèdre; kuru, koyu ve kırmızı meyve aromaları ve altta yatan bitkisel bir kenar ile, şarabın yoğunluğuna ve konsantrasyonuna ağır basan, ancak bunaltıcı olmayan tanenlere sahip.
Onu benim için rustik yapan neydi? Bitkisel nitelikler ve onu biraz sert hissettiren tanenler ve Languedoc’un çoğu. Şarap canlandırıcı ve enerjikti ve üç şişeden favorimdi.
Faillenc Sainte Marie de biraz rustik görünüyordu. Hafif bitkisel, kaba tanenli ve canlıydı, ama d’Aupilhac’tan çok daha tatlı meyvemsiydi.
Üzüm karışımı – üçte bir oranında syrah, grenache ve cinsault olabilir. Ama büyük olasılıkla alkol seviyesiydi, d’Aupilhac’ın yüzde 12’sine karşı yüzde 14. Üzümlerin artan olgunluğu, fermente edildiğinde daha fazla alkol anlamına gelen daha yüksek bir şeker seviyesi ile sonuçlanır. Tatlı meyve, onu d’Aupilhac’tan biraz daha az ayırt edici gösteriyordu.
Buna karşılık, l’Hortus grubun en az rustik ve en cilalısıydı ve alkolde en yüksek olanı yüzde 14,5’ti. Hafif tanenler, taze meyve aromaları ve aromaları ile bitkisel elementler içermeyen yüzde 60 syrah ve yüzde 20 grenache ve mourvèdre idi. Bazı insanların olgunlaşmamış üzümleri gösterdiğinden korktuğu, meyveyi vurgulayan ve yeşilin izlerini ortadan kaldıran modern zorunluluğu somutlaştırıyor gibiydi.
Montreal’den Ferd T. Elvin ve Princeton, NJ’den Ferguson gibi birkaç okuyucu bu şarabı çok beğendi, ama benim en az sevdiğim oydu. Diğer iki şişeyle karşılaştırıldığında bana yer duygusundan yoksun görünmesi dışında hiçbir sorun yoktu.
Bunun nedeni muhtemelen Languedoc’tan syrah’a aşık olmamam, syrah geleneksel olarak carignan ve cinsault gibi daha geleneksel Languedoc üzümlerine göre büyük bir gelişme olarak görülse de. Kaliforniya ve Avustralya’nın bazı sıcak bölgelerinde yetişen syrah’da olduğu gibi, lezzetli doğasını kaybeder ve tatlı meyveli ve belirsiz hale gelir.
Duygularım, herkesinki gibi, bağlama ve beklentilere göre oynuyor. Languedoc kırmızılarının güney Fransa’nın meşhur garrigue olarak bilinen yabani otlarını canlandırmasını bekliyorum. Bu bitkisel not olmadan, özellikle daha yüksek alkol seviyelerinde, şaraplar parlak ve belirsiz hissedilebilir. Bu daha cilalı şarapları tercih eden biri, tam olarak bu kelimeyi kullanmasalar bile, d’Aupilhac rustik’e olumsuz bir anlamda diyebilir.
Okuyucular bu şarap konusunda ikiye bölündü. Charlotte, NC’den George Erdle, “Korkak, pek hoş olmayan bir burnu var” dedi. Ama Michigan’dan Shweta o kadar çok beğendi ki, hemen ikinci bir şişe sipariş ettiğini söyledi. Ve Keith W. Hall of Steelton, Pa., birbirini izleyen iki gecede iki farklı görüşe sahipti.
İlk gece, şişede “bir sürü ahır vardı ve onu geçmek zordu” dedi. Ama ikinci gece, çok daha iyi olduğunu söyledi.
Geçen ay Languedoc kırmızılarını tanıtan makalemde, bölgenin hâlâ bir kimlik arayışında olduğunu öne sürmüştüm. Birkaç okuyucu bu düşünceye itiraz etti.
“Languedoc’un kimliği (Limoux ve Picpoul de Pinet gibi bazı dikkate değer istisnalar dışında), grenache, syrah’ın bazı kombinasyonlarından oluşan kırmızı karışımlara sıkı sıkıya bağlıdır. , mourvèdre ve cinsault,” diyen Oakland, California’dan Tim T., “Languedoc’un parlak, terör odaklı kırmızı şaraplar olan maçalarda neler sunduğu konusunda kafa karışıklığı yok. Languedoc, dünyanın herhangi bir bölgesinden en tutarlı, son derece tatmin edici kırmızı şaraplardan bazılarını sunar.”
Bu elbette onun görüşü, dedi ki, bazen bir günde yüzlerce Languedoc kırmızısını tatmaya dayanıyor, bu benim şahsen imrenmediğim bir başarı. Ancak, çoğu Amerikalı tüketicinin Languedoc’tan ne bekleyeceğini bilmediğini iddia ediyorum, bu da bölgenin sunduğu şeye, yani bir kimliğe dair bir izlenimi başarılı bir şekilde iletmediğini gösteriyor.
Bu bir pazarlama başarısızlığı olabilir. Ancak, Languedoc’un birçoğunun karışımlarda izin verilen çeşitler için farklı kuralları olan bir adlar kargaşası olduğu gerçeği de olabilir. Ve alışkanlıkla, şarapların tamamen farklı olabileceği komşu bir bölge olan Roussillon ile bağlantılıdır.
Ayrıca, Languedoc’un şarap endüstrisinin tarihi omurgasını oluşturan pahalı olmayan emtia şaraplarından son 40 yılda bir gelişme çabası içinde, syrah gibi üzümler, bir zamanlar dünyaca ünlü olan pek çok carignan ve cinsault’un yerini almıştır. Languedoc karışımlarının temeli.
San Jose’den Aaron Lawson, carignan’ın dahil edilmesinin genellikle bölgenin daha geleneksel ve modern tarzları arasında bir ayrım çizgisi olduğuna ve üzerinde düşünmeye değer bir nokta olduğuna dikkat çekiyor.
Tim T.’nin yorumunda yanıldığını söylemek istemiyorum. “Kimlik” ile ne demek istediğimi daha açık bir şekilde açıklamayarak tembellikten suçlu olabilirim.
Şarap hakkında konuşurken netliğin önemini ve her şeyi olduğu gibi kabul etmenin tehlikelerini bir kez daha hatırlattı.
Takip edin Twitter’da NYT Food ve NYT Cooking on Instagram , Facebook , YouTube ve Pinterest . NYT Cooking’den yemek tarifi önerileri, pişirme ipuçları ve alışveriş tavsiyeleri ile düzenli güncellemeler alın .
Okumaya devam et...