Moskova güç çevresi, bazı tiz sesleri iyi bir şekilde entegre etti. Arşiv resmi: A. Savin / CC-BY-SA 3.0/FAL
Rusya’nın en güçlü yüzleri savaşın ilk yılında kaldı. Sonra ne oldu: radikal bir savaş grubu ve heyecanlı, tiz bir ton.
Kremlin ve hükümet sistemini çevreleyen kişisel ayrıntılar, 24 Şubat 2022’de Rusya’nın Ukrayna’yı işgalinden bu yana dramatik bir şekilde değişmedi. Değişen, hem iç hem de dış iletişimin tonu ve Ruslara uygulanan baskı düzeyidir. tepeden insanlar.
“Putin zamanı yapay olarak durduruyor”
Rus analist ve gazeteci Alexander Baunov, ünlü YouTuber Yuri Dud ile yaptığı röportajda, Vladimir Putin iktidar aygıtının tepesinde kaldığı sürece işlerin böyle devam edeceğini söylüyor. Putin’in geleceği sorulduğunda kuru bir şekilde, “Ciddi sağlık sorunları yoksa, izole edilmiş ve sorunlu bir Rusya’yı birkaç yıl daha yönetmeyi dört gözle bekleyebilir” dedi. Putin’in ölümüne kadar Rusya’nın modernleşmesini beklemiyor – ona göre başkan yapay olarak zamanı durduruyor.
Baunov’a göre, istikrarsız ortam, Putin’in etrafında toplanan Rus elitleri için de hayatı rahatsız ediyor. Savunma Bakanı Sergei Shoigu, savaş plana göre gitmedikten sonra, radikal savaş hizbinin şahinlerinin – Ramzan Kadirov ve Yevgeniy Prigozhin gibi olmayan – sert eleştirilerini dinlemesine izin verildiğinde bunu doğrulayabildi. savaş öncesi Rusya’da çok yaygın.
Bununla birlikte, bu tür yüksek ve eleştirel sesler, yalnızca hiçbir savaşın yeterince radikal olmadığı kişilerden gelirken, Dışişleri Bakanlığı ve onun düşünce kuruluşları çevresinde var olan Rusya’nın dış politikasındaki ılımlılık sesleri neredeyse sessiz. Rusya’daki kudretlilerin savaş korosunda bir hain olarak görülmek gibi büyük bir tehlike var. Savaşın genel gidişatından hiçbir sapmaya müsamaha gösterilmeyecektir.
Siyaset bilimci Andrei Kolesnikov, Foreign Affaires dergisindeki bu ortamı Rusya’da milliyetçi bir ideolojiye dönüş olarak görüyor. Bu, herhangi bir muhalefet biçimini reddeder ve bir kahramanın ölümü kültü gibi totaliter unsurlar içerir. Etkilenen halkların ne istediğine bakılmaksızın, bir Rus nüfuz alanı hakkını da yayarlar.
Ancak uzman görüşünün aksine, bugün Rusya’daki eski totaliter dönemler arasındaki fark, Rusya’nın gerçek ve acımasız savaşının ışığında ne kadar anlaşılmaz görünse de, “sertlikten yoksun” eleştirisine yukarıdan müsamaha gösterilmesidir. Telegram’daki savaş stratejilerini eleştiren vatansever askeri blog yazarları bile – savaşın liberal muhaliflerinin aksine – en ufak bir nedenden dolayı hapse atılmadı, Kremlin’in savaş destekçileri kanonuna entegre edildi.
Ortak payda olarak savaş coşkusu
Rusya’daki iç siyasi gelişmeleri değerlendirirken Putin’in etrafındaki güç çemberine gereken zamanı ayırmak gerekiyor. Savaş kararıyla Putin meseleleri bizzat ele aldı ve bu, savaşa yönelik açık eleştirinin kendisinin bir tabu konusu olmasının nedenlerinden biri.
Ancak, somut savaş kararlarının büyük çoğunluğu bir kişinin kişisel masasında alınamaz. Ayrıca, Putin’in çevresinin başkana savaş sırasında ve iç bölgelerdeki durum hakkında ne ölçüde gerçekçi bilgiler sağladığı ve masasından alınan kararların renkli bir bilgi filtresinden etkilenip etkilenmediği de net değil.
Kremlin’e gönderilen durumla ilgili süslü raporlardan tekrar tekrar bahsediliyor. Bu, savaşa girme kararının eleştirilmediği, giderek otoriterleşen bir devlette inanılır bir şey.
Gergin savaş atmosferinin ortasında, Rus siyasetinde onlarca yıldır bilinen sesler – Dışişleri Bakanı Lavrov, eski Kremlin başkanı Medvedev ve Shoigu – savaşan bir hizip radikalinin temsilcileriyle tamamlanarak daha da yükseldi. Çeçen hükümdar Kadirov ve trol fabrikasının kurucusu Prigozhin’den burada bahsedilmelidir. Savaştan önce ikisi de gerçek bir güç faktörü gibi görünmüyordu. Bununla birlikte, her ikisinin de artık aşağı yukarı kendi istekleriyle oluşturulmuş ve komutası üzerinde önemli etkiye sahip oldukları ön cephe birlikleri var.
Savaştan önce daima geri planda kalan Prigozhin, mücadele ilerledikçe siyaset sahnesinde öne çıktı. Rus siyaset bilimci Tatyana Stanovaja’nın dediği gibi, bu, Putin’e ne kadar yakın olduğu, iktidar aygıtında hangi ayrıcalıklara sahip olduğu ve başka hangi hırsları beslediği gibi benzeri görülmemiş bir spekülasyonun nesnesi haline geldi.
Onun ve Kadırov’un çalışmaları, Duma sözcüsü Vyacheslav Volodin gibi yurtdışında daha az bilinen ancak evde daha az radikal olmayan diğer sesler tarafından tamamlanıyor. Önceki siyaset kurumu, güçlü tonlara, savaştan önce uzun süredir diplomasi uzmanı olan Sergey Lavrov’dan beklenmeyecek olan, esas olarak kendi radikal açıklamalarıyla tepki gösterdi.
Askeri başarının olmaması itibara mal olur
Bir bütün olarak Kremlin, yalnızca Batı ülkelerinde değil, itibarında bir savaş yılı geçirdi. Rus gazeteci Andrei Pertsev’in yazdığı gibi, Rus liderlerin dostlarına ve düşmanlarına yaptıkları dış sunumlarda güvendikleri bir dizi efsane, geçen yıl içinde çürütüldü.
Bu aynı zamanda, şimdiye kadar Ukrayna’yı bir yıl içinde askeri olarak yenemeyen Rus ordusunun gücü ve gücü veya etkili bir iç güç dikeyi miti için de geçerlidir. Pertsev’e göre, geçen sonbahardaki seferberlik dalgasının kaotik organizasyonu, Moskova’dan uzaktaki eyalet yönetimlerinin bazen harekat halindeki ordunun muharebe etkinliğini gerçekten önemsemek yerine kotalara körü körüne uyduklarını gösteriyor.
RT DE gibi, Rus hükümetinin anlatılarını yurtdışında yaymak için kullanılan sözcüler de, en azından Batı’da, yeni bir efsane inşa etmeyi zorlaştırarak sessiz kalmaya zorlandı.
Bu bağlamda Perzew, elitlerin savaş coşkusunu istismar eden radikal unsurlar ile, özellikle mevcut çalkantılı zamanlarda sisteme istikrarı geri getirmek isteyen başkanlık yönetimi üyeleri arasındaki çekişmeden söz ediyor. Örnek olarak, savaşın başlangıcından bu yana ülkeden kaçan 500.000 Rus’a karşı yetkililerin davranışını gösteriyor. Vyacheslav Volodin onların varlıklarına el koymakla tehdit ederken, Kremlin sözcüsü Dmitry Peskov gibi diğer yetkililer, Rus ekonomisinde göç nedeniyle vasıflı işçi bulunmadığı için onları göçten dönmeye ikna etme sözü verdiler.
Bunu yaparken, her iki taraf da tıpkı Kadırov veya Prigozhin’in Savunma Bakanlığı’nın savaşı yönetme biçimine yönelik eleştirilerinde olduğu gibi, Rus iktidar aygıtındaki anlaşmazlıkların alenen yürütülmediği ilkesini de ihlal ediyor.
Böylece Rusya’daki savaş yılı, savaşın muhalifleri susturulurken, savaşın bölünmüş destekçileri arasındaki bir anlaşmazlıkla sona eriyor. Donbass’taki cephe hattı sonbahardan bu yana çok az hareket etti. Her iki taraf da kesin ilerlemeden uzak görünüyor.
Savaş durumu veya müzakere isteği biraz değişirse, savaşın son yılı olmayacak. Sürgündeki Rus çevrimiçi gazetesi Meduza, uzmanların Rus siyaset kurumunun gerekirse birkaç yıl daha Ukrayna’da savaş açmaya hazır olduğu konusunda hemfikir olduğunu bildirdi.
Rus seçkinlerinin iç ruh hali göz önüne alındığında, karşılıklı olarak kabul edilen bir barışa giden yol, dışarıdan ve gerçekten tarafsız bir taraftan başlatılmalıdır. Aksi takdirde, Batı’daki sertlik yanlılarının cephesi göz önüne alındığında, savaş alanında çok daha fazla insan ölecek.
(Bernardo Gülka)
Rusya’nın en güçlü yüzleri savaşın ilk yılında kaldı. Sonra ne oldu: radikal bir savaş grubu ve heyecanlı, tiz bir ton.
Kremlin ve hükümet sistemini çevreleyen kişisel ayrıntılar, 24 Şubat 2022’de Rusya’nın Ukrayna’yı işgalinden bu yana dramatik bir şekilde değişmedi. Değişen, hem iç hem de dış iletişimin tonu ve Ruslara uygulanan baskı düzeyidir. tepeden insanlar.
“Putin zamanı yapay olarak durduruyor”
Rus analist ve gazeteci Alexander Baunov, ünlü YouTuber Yuri Dud ile yaptığı röportajda, Vladimir Putin iktidar aygıtının tepesinde kaldığı sürece işlerin böyle devam edeceğini söylüyor. Putin’in geleceği sorulduğunda kuru bir şekilde, “Ciddi sağlık sorunları yoksa, izole edilmiş ve sorunlu bir Rusya’yı birkaç yıl daha yönetmeyi dört gözle bekleyebilir” dedi. Putin’in ölümüne kadar Rusya’nın modernleşmesini beklemiyor – ona göre başkan yapay olarak zamanı durduruyor.
Baunov’a göre, istikrarsız ortam, Putin’in etrafında toplanan Rus elitleri için de hayatı rahatsız ediyor. Savunma Bakanı Sergei Shoigu, savaş plana göre gitmedikten sonra, radikal savaş hizbinin şahinlerinin – Ramzan Kadirov ve Yevgeniy Prigozhin gibi olmayan – sert eleştirilerini dinlemesine izin verildiğinde bunu doğrulayabildi. savaş öncesi Rusya’da çok yaygın.
Bununla birlikte, bu tür yüksek ve eleştirel sesler, yalnızca hiçbir savaşın yeterince radikal olmadığı kişilerden gelirken, Dışişleri Bakanlığı ve onun düşünce kuruluşları çevresinde var olan Rusya’nın dış politikasındaki ılımlılık sesleri neredeyse sessiz. Rusya’daki kudretlilerin savaş korosunda bir hain olarak görülmek gibi büyük bir tehlike var. Savaşın genel gidişatından hiçbir sapmaya müsamaha gösterilmeyecektir.
Siyaset bilimci Andrei Kolesnikov, Foreign Affaires dergisindeki bu ortamı Rusya’da milliyetçi bir ideolojiye dönüş olarak görüyor. Bu, herhangi bir muhalefet biçimini reddeder ve bir kahramanın ölümü kültü gibi totaliter unsurlar içerir. Etkilenen halkların ne istediğine bakılmaksızın, bir Rus nüfuz alanı hakkını da yayarlar.
Ancak uzman görüşünün aksine, bugün Rusya’daki eski totaliter dönemler arasındaki fark, Rusya’nın gerçek ve acımasız savaşının ışığında ne kadar anlaşılmaz görünse de, “sertlikten yoksun” eleştirisine yukarıdan müsamaha gösterilmesidir. Telegram’daki savaş stratejilerini eleştiren vatansever askeri blog yazarları bile – savaşın liberal muhaliflerinin aksine – en ufak bir nedenden dolayı hapse atılmadı, Kremlin’in savaş destekçileri kanonuna entegre edildi.
Ortak payda olarak savaş coşkusu
Rusya’daki iç siyasi gelişmeleri değerlendirirken Putin’in etrafındaki güç çemberine gereken zamanı ayırmak gerekiyor. Savaş kararıyla Putin meseleleri bizzat ele aldı ve bu, savaşa yönelik açık eleştirinin kendisinin bir tabu konusu olmasının nedenlerinden biri.
Ancak, somut savaş kararlarının büyük çoğunluğu bir kişinin kişisel masasında alınamaz. Ayrıca, Putin’in çevresinin başkana savaş sırasında ve iç bölgelerdeki durum hakkında ne ölçüde gerçekçi bilgiler sağladığı ve masasından alınan kararların renkli bir bilgi filtresinden etkilenip etkilenmediği de net değil.
Kremlin’e gönderilen durumla ilgili süslü raporlardan tekrar tekrar bahsediliyor. Bu, savaşa girme kararının eleştirilmediği, giderek otoriterleşen bir devlette inanılır bir şey.
Gergin savaş atmosferinin ortasında, Rus siyasetinde onlarca yıldır bilinen sesler – Dışişleri Bakanı Lavrov, eski Kremlin başkanı Medvedev ve Shoigu – savaşan bir hizip radikalinin temsilcileriyle tamamlanarak daha da yükseldi. Çeçen hükümdar Kadirov ve trol fabrikasının kurucusu Prigozhin’den burada bahsedilmelidir. Savaştan önce ikisi de gerçek bir güç faktörü gibi görünmüyordu. Bununla birlikte, her ikisinin de artık aşağı yukarı kendi istekleriyle oluşturulmuş ve komutası üzerinde önemli etkiye sahip oldukları ön cephe birlikleri var.
Savaştan önce daima geri planda kalan Prigozhin, mücadele ilerledikçe siyaset sahnesinde öne çıktı. Rus siyaset bilimci Tatyana Stanovaja’nın dediği gibi, bu, Putin’e ne kadar yakın olduğu, iktidar aygıtında hangi ayrıcalıklara sahip olduğu ve başka hangi hırsları beslediği gibi benzeri görülmemiş bir spekülasyonun nesnesi haline geldi.
Onun ve Kadırov’un çalışmaları, Duma sözcüsü Vyacheslav Volodin gibi yurtdışında daha az bilinen ancak evde daha az radikal olmayan diğer sesler tarafından tamamlanıyor. Önceki siyaset kurumu, güçlü tonlara, savaştan önce uzun süredir diplomasi uzmanı olan Sergey Lavrov’dan beklenmeyecek olan, esas olarak kendi radikal açıklamalarıyla tepki gösterdi.
Askeri başarının olmaması itibara mal olur
Bir bütün olarak Kremlin, yalnızca Batı ülkelerinde değil, itibarında bir savaş yılı geçirdi. Rus gazeteci Andrei Pertsev’in yazdığı gibi, Rus liderlerin dostlarına ve düşmanlarına yaptıkları dış sunumlarda güvendikleri bir dizi efsane, geçen yıl içinde çürütüldü.
Bu aynı zamanda, şimdiye kadar Ukrayna’yı bir yıl içinde askeri olarak yenemeyen Rus ordusunun gücü ve gücü veya etkili bir iç güç dikeyi miti için de geçerlidir. Pertsev’e göre, geçen sonbahardaki seferberlik dalgasının kaotik organizasyonu, Moskova’dan uzaktaki eyalet yönetimlerinin bazen harekat halindeki ordunun muharebe etkinliğini gerçekten önemsemek yerine kotalara körü körüne uyduklarını gösteriyor.
RT DE gibi, Rus hükümetinin anlatılarını yurtdışında yaymak için kullanılan sözcüler de, en azından Batı’da, yeni bir efsane inşa etmeyi zorlaştırarak sessiz kalmaya zorlandı.
Bu bağlamda Perzew, elitlerin savaş coşkusunu istismar eden radikal unsurlar ile, özellikle mevcut çalkantılı zamanlarda sisteme istikrarı geri getirmek isteyen başkanlık yönetimi üyeleri arasındaki çekişmeden söz ediyor. Örnek olarak, savaşın başlangıcından bu yana ülkeden kaçan 500.000 Rus’a karşı yetkililerin davranışını gösteriyor. Vyacheslav Volodin onların varlıklarına el koymakla tehdit ederken, Kremlin sözcüsü Dmitry Peskov gibi diğer yetkililer, Rus ekonomisinde göç nedeniyle vasıflı işçi bulunmadığı için onları göçten dönmeye ikna etme sözü verdiler.
Bunu yaparken, her iki taraf da tıpkı Kadırov veya Prigozhin’in Savunma Bakanlığı’nın savaşı yönetme biçimine yönelik eleştirilerinde olduğu gibi, Rus iktidar aygıtındaki anlaşmazlıkların alenen yürütülmediği ilkesini de ihlal ediyor.
Böylece Rusya’daki savaş yılı, savaşın muhalifleri susturulurken, savaşın bölünmüş destekçileri arasındaki bir anlaşmazlıkla sona eriyor. Donbass’taki cephe hattı sonbahardan bu yana çok az hareket etti. Her iki taraf da kesin ilerlemeden uzak görünüyor.
Savaş durumu veya müzakere isteği biraz değişirse, savaşın son yılı olmayacak. Sürgündeki Rus çevrimiçi gazetesi Meduza, uzmanların Rus siyaset kurumunun gerekirse birkaç yıl daha Ukrayna’da savaş açmaya hazır olduğu konusunda hemfikir olduğunu bildirdi.
Rus seçkinlerinin iç ruh hali göz önüne alındığında, karşılıklı olarak kabul edilen bir barışa giden yol, dışarıdan ve gerçekten tarafsız bir taraftan başlatılmalıdır. Aksi takdirde, Batı’daki sertlik yanlılarının cephesi göz önüne alındığında, savaş alanında çok daha fazla insan ölecek.
(Bernardo Gülka)