Düşen camlara karşı korumak için Berlin’deki Europasportpark’ta iskeleli okul. Resim: Gewi2021A / CC BY-SA 4.0
Politikacılar kulağa hoş geldiği için reform hakkında konuşmayı severler. Bu, şikayetlerin temel olarak ele alındığının ve her şeyin daha iyiye doğru değiştiğinin bir işaretidir.
Gerçek genellikle farklı görünür. Şansölye Gerhard Schröder (SPD) yönetimindeki federal hükümet, 2001 yılında emekli maaşlarında reform yapmaya başladığında, fiilen rafa kaldırıldı. Özel sigorta şirketleri milyarlarca nakit paraya sevinirken, çoğu vatandaş geride kaldı.
Şimdi yine eğitim zirvesi zamanı: eğitime ve okul reformuna ihtiyacımız var. Sendikalar ve eğitim uzmanları tarafından teşvik ediliyor. İfade, birkaç nedenden dolayı tamamen geçerlidir.
Siyasi liderler, partiler ve bakanlıklar da reform sözü veriyor. Aslında, bununla hiçbir ilgileri yok. Bu, çoğu federal eyaletin devam eden eğitim zirvesinden uzak durması gerçeğine yansımıştır. Birlik partileri, bir “gösteri olayı” hakkında savunmacı bir şekilde konuşurlar.
Ve talihsiz Eğitim Bakanı Bettina Stark-Watzinger (FDP) sabun köpüğü üflüyor. Somut kararlar, çağırdığı toplantının hedefinde bile değildi. Başbakanların suçlamasını geri çekiyor ve bazılarının sorduğu gibi şansölye zirveye katılmayacak. Reformların temelini oluşturacak uzmanlara ihtiyacımız var, politikacılara değil.
Daha sonra eğitim için daha fazla paranın tek başına sorunları hiçbir şekilde çözmeyeceğini bilmemizi sağlar. Fonlar daha hedefli bir şekilde kullanılmalıdır. “Kutu sulama ilkesi geçmişte kalmalı.”
Ancak bu tam olarak dönüm noktasının ve onlarca yıldır siyasi başarısızlığın olduğu yerdir. Çünkü para gerçekten sorun.
Bankacılık krizinde, koronavirüs krizinde, ilan edilen askeri atılımda, siyaset kurumundan hiç kimsenin şirketlere paranın daha “hedefli” bir şekilde kullanılması gerektiğini söyleme fikri yoktu. Eğitim ve okullaşma krizinde bu tutum standarttır. Okul binaları, öğretmen eksiklikleri, özel ihtiyaçlar ve yeni öğretim materyalleri söz konusu olduğunda, paranın o kadar da önemi yok gibi görünüyor. Böylece para bir tabu konusu haline gelir.
Bu da Almanya’nın birçok yerinde okul sefaletini kalıcı bir sorun haline getirdi. Semptomlar iyi bilinmektedir. Çok az öğretmen var, aşırı kalabalık ve çoğu zaman yetersiz donanımlı sınıflar, çok az finansman fırsatı var ve ayrıca çok sayıda kırık ve harap okul binası var.
Okul çağında çocukları olan birçok kişi sorunları kişisel deneyimlerinden bilir. Oğlum, Berlin’de bulunduğundan beri kalıcı bir şantiye olan bir ilkokula gidiyor: Daha önce okul bahçesi dört yılda yıkılmıştı (bu süre zarfında öğrencilerin neredeyse hiç oyun oynayacak yeri yoktu), şimdi tuvaletler iki Okul hızla büyüdüğü için yıllar içinde (okul bahçelerinde seyyar tuvaletler olduğundan beri) sınıflara dönüştürüldü.
Bu arada, modern lüks apartman kompleksleri etrafımızda mantar gibi çoğaldı. Sıfırdan yüze kısa sürede tamamlandılar. Ancak, okulun makul bir süre içinde basit tadilatlar yapacak parası yoktu.
Trajedi devam ediyor. Oğlumuzun şu anda gidebildiği mahallemizdeki iki ortaokul o kadar yıpranmış ki artık işletilemez hale geldi. Ancak aynı anda tadilat yapabilmek için tek bir alternatif yer vardır.
Şimdi nakil başvurusunda bulunabilecek en köhne okulun kim olduğunu görmek için bir yarışma başladı. Kazanan, son fırtınanın zaten derme çatma bir şekilde yamalanmış olan okulun çatısını harap ettiği okul oldu.
Ardından, daha fazla yama yapılması, kiremitlerin düşmesini önlemek için ağların sıkılması ve büyük bir şöminenin tamamen sökülmesi gerekiyordu. Bu nedenle okul bir ay süreyle tatil edilmek zorunda kaldı. Bu – ve muhtemelen okul yönetiminin akıllı eylemi – okul yetkilileri için belirleyici faktördü.
Doğu Almanya’daki eski bir prefabrik binada yer alan diğer okul, okulları transfer etme yarışını kaybetmekle kalmadı. İnşaat kusurları nedeniyle artık çocuklar ve öğretmenler için makul olmamasına rağmen, süresiz yenileme finansmanı programından hemen çıkarıldı.
Okul bir yangından sonra geçici olarak kapatılmak zorunda kaldı. Ayrıca kırılan ahşap pencereler çerçevelerden düşme riski altındadır. Bu nedenle okul binasının etrafındaki alan uzun süredir kordon altında ve sınıf pencereleri artık açık olmayabilir. Giriş alanları şantiyelerdeki gibi ahşap yürüme yolları ile güvenli hale getirilmiştir.
Medyanın eşlik ettiği kitlesel protestoların ardından, dönemin Berlin belediye başkanı Franziska Giffey (SPD), kaybeden okula teklif vermek zorunda hissetti. Şehrin eteklerinde tadilatta olan bir sanayi binasının okula ev sahipliği yapması amaçlanıyor. Öğrencilerin oraya trenle ulaşmak için bir saatin dörtte üçünü yolculuk etmesi gerekiyor.
Bu okul grubu, dünyanın en zengin sanayi ülkelerinden birinde, Almanya’nın başkentinin merkezinde, Berlin’in zarif Prenzlauer Berg semtinde yer almaktadır. Almanya’nın diğer daha az ayrıcalıklı bölgelerinde, bu tür şikayetler lüks sorunları olarak tanımlanabilir.
Üzgünüm çocuklar, böyle devam edemeyiz!
Dökülmeler değil, bloklar
Bir sayfada okuyun
Politikacılar kulağa hoş geldiği için reform hakkında konuşmayı severler. Bu, şikayetlerin temel olarak ele alındığının ve her şeyin daha iyiye doğru değiştiğinin bir işaretidir.
Gerçek genellikle farklı görünür. Şansölye Gerhard Schröder (SPD) yönetimindeki federal hükümet, 2001 yılında emekli maaşlarında reform yapmaya başladığında, fiilen rafa kaldırıldı. Özel sigorta şirketleri milyarlarca nakit paraya sevinirken, çoğu vatandaş geride kaldı.
Şimdi yine eğitim zirvesi zamanı: eğitime ve okul reformuna ihtiyacımız var. Sendikalar ve eğitim uzmanları tarafından teşvik ediliyor. İfade, birkaç nedenden dolayı tamamen geçerlidir.
Siyasi liderler, partiler ve bakanlıklar da reform sözü veriyor. Aslında, bununla hiçbir ilgileri yok. Bu, çoğu federal eyaletin devam eden eğitim zirvesinden uzak durması gerçeğine yansımıştır. Birlik partileri, bir “gösteri olayı” hakkında savunmacı bir şekilde konuşurlar.
Ve talihsiz Eğitim Bakanı Bettina Stark-Watzinger (FDP) sabun köpüğü üflüyor. Somut kararlar, çağırdığı toplantının hedefinde bile değildi. Başbakanların suçlamasını geri çekiyor ve bazılarının sorduğu gibi şansölye zirveye katılmayacak. Reformların temelini oluşturacak uzmanlara ihtiyacımız var, politikacılara değil.
Daha sonra eğitim için daha fazla paranın tek başına sorunları hiçbir şekilde çözmeyeceğini bilmemizi sağlar. Fonlar daha hedefli bir şekilde kullanılmalıdır. “Kutu sulama ilkesi geçmişte kalmalı.”
Ancak bu tam olarak dönüm noktasının ve onlarca yıldır siyasi başarısızlığın olduğu yerdir. Çünkü para gerçekten sorun.
Bankacılık krizinde, koronavirüs krizinde, ilan edilen askeri atılımda, siyaset kurumundan hiç kimsenin şirketlere paranın daha “hedefli” bir şekilde kullanılması gerektiğini söyleme fikri yoktu. Eğitim ve okullaşma krizinde bu tutum standarttır. Okul binaları, öğretmen eksiklikleri, özel ihtiyaçlar ve yeni öğretim materyalleri söz konusu olduğunda, paranın o kadar da önemi yok gibi görünüyor. Böylece para bir tabu konusu haline gelir.
Bu da Almanya’nın birçok yerinde okul sefaletini kalıcı bir sorun haline getirdi. Semptomlar iyi bilinmektedir. Çok az öğretmen var, aşırı kalabalık ve çoğu zaman yetersiz donanımlı sınıflar, çok az finansman fırsatı var ve ayrıca çok sayıda kırık ve harap okul binası var.
Okul çağında çocukları olan birçok kişi sorunları kişisel deneyimlerinden bilir. Oğlum, Berlin’de bulunduğundan beri kalıcı bir şantiye olan bir ilkokula gidiyor: Daha önce okul bahçesi dört yılda yıkılmıştı (bu süre zarfında öğrencilerin neredeyse hiç oyun oynayacak yeri yoktu), şimdi tuvaletler iki Okul hızla büyüdüğü için yıllar içinde (okul bahçelerinde seyyar tuvaletler olduğundan beri) sınıflara dönüştürüldü.
Bu arada, modern lüks apartman kompleksleri etrafımızda mantar gibi çoğaldı. Sıfırdan yüze kısa sürede tamamlandılar. Ancak, okulun makul bir süre içinde basit tadilatlar yapacak parası yoktu.
Trajedi devam ediyor. Oğlumuzun şu anda gidebildiği mahallemizdeki iki ortaokul o kadar yıpranmış ki artık işletilemez hale geldi. Ancak aynı anda tadilat yapabilmek için tek bir alternatif yer vardır.
Şimdi nakil başvurusunda bulunabilecek en köhne okulun kim olduğunu görmek için bir yarışma başladı. Kazanan, son fırtınanın zaten derme çatma bir şekilde yamalanmış olan okulun çatısını harap ettiği okul oldu.
Ardından, daha fazla yama yapılması, kiremitlerin düşmesini önlemek için ağların sıkılması ve büyük bir şöminenin tamamen sökülmesi gerekiyordu. Bu nedenle okul bir ay süreyle tatil edilmek zorunda kaldı. Bu – ve muhtemelen okul yönetiminin akıllı eylemi – okul yetkilileri için belirleyici faktördü.
Doğu Almanya’daki eski bir prefabrik binada yer alan diğer okul, okulları transfer etme yarışını kaybetmekle kalmadı. İnşaat kusurları nedeniyle artık çocuklar ve öğretmenler için makul olmamasına rağmen, süresiz yenileme finansmanı programından hemen çıkarıldı.
Okul bir yangından sonra geçici olarak kapatılmak zorunda kaldı. Ayrıca kırılan ahşap pencereler çerçevelerden düşme riski altındadır. Bu nedenle okul binasının etrafındaki alan uzun süredir kordon altında ve sınıf pencereleri artık açık olmayabilir. Giriş alanları şantiyelerdeki gibi ahşap yürüme yolları ile güvenli hale getirilmiştir.
Medyanın eşlik ettiği kitlesel protestoların ardından, dönemin Berlin belediye başkanı Franziska Giffey (SPD), kaybeden okula teklif vermek zorunda hissetti. Şehrin eteklerinde tadilatta olan bir sanayi binasının okula ev sahipliği yapması amaçlanıyor. Öğrencilerin oraya trenle ulaşmak için bir saatin dörtte üçünü yolculuk etmesi gerekiyor.
Bu okul grubu, dünyanın en zengin sanayi ülkelerinden birinde, Almanya’nın başkentinin merkezinde, Berlin’in zarif Prenzlauer Berg semtinde yer almaktadır. Almanya’nın diğer daha az ayrıcalıklı bölgelerinde, bu tür şikayetler lüks sorunları olarak tanımlanabilir.