Çift yahut evlilik terapilerinin, yolunda gitmeyen bir ilgiyi sürdürme gayretinin boşunalığına hizmet eden gereksiz bir çalışma olduğu fikri, problemli alakalarda çırpınan pek hayli insanın, hatta vakit zaman bu alanda çalışan terapistlerin bile aklına gelebilen umutsuz bir var iseyımdır.
Bu alanın zorlayıcılığının en kıymetli sebebi, alakalarda gerçek sıkıntıları belirlememin kolay olmamasıdır.
Bu bilhassa aile üyeleri için daha güçtür.
Zira iki yetişkin çatışmaya girdiklerinde, ekseriyetle ortalarına bir üçüncü kişiyi de alır ve sorunu bu üçgenle ilgiliymiş üzere çözmeye çalışır. bu biçimdece temel sorunu farketmek daha da güçleşir.
‘Oğlumuzu ihmal etmen beni öfkelendiriyor, çocuk babasız büyüyor güya..’Gerçek sorun ise şudur; “Kendimi ihmal edilmiş hissediyorum,bana vakit ayırmadığın için öfkeliyim”.
‘Annen beni çıldırtıyor, fazlaca müdahaleci, sana hem çocuğu hem eşiymişsin üzere davranıyor’ Sanki anlatılmak istenen, “Annene karşı daha kararlı ve hudutları belirleyici olmanı bekliyorum, senin eşin ben miyim yoksa annen mi?” üzere bir tabir daha net olabilir mi?
‘Yeni işini destekliyorum, ancak çocukların meskende sana gereksinimi var çocukların ihmal edilmesini istemiyorum’ derken, sanki aslında “Çalışmaya başlaman ile ilgimizin nasıl etkileneceğini bilmiyorum ve bu belirsizlik beni korkutuyor” denmek isteniyor olabilir mi?
Bu üzere “Gerçek”sorunları farkedebilmek için, kişinin sadece bağlantıdaki rolü değil, kendi hayat çizgisindeki tüm rollerini ana çizgileriyle bilmek kıymetlidir.
Tam da bu niçinle çift terapilerine başlanmadan, birinci etapta kesinlikle, eşlerin farklı olarak, (sadece kendileri olarak) görüşmeye alınmalarını gerekli görüyorum.
Bu alanın zorlayıcılığının en kıymetli sebebi, alakalarda gerçek sıkıntıları belirlememin kolay olmamasıdır.
Bu bilhassa aile üyeleri için daha güçtür.
Zira iki yetişkin çatışmaya girdiklerinde, ekseriyetle ortalarına bir üçüncü kişiyi de alır ve sorunu bu üçgenle ilgiliymiş üzere çözmeye çalışır. bu biçimdece temel sorunu farketmek daha da güçleşir.
‘Oğlumuzu ihmal etmen beni öfkelendiriyor, çocuk babasız büyüyor güya..’Gerçek sorun ise şudur; “Kendimi ihmal edilmiş hissediyorum,bana vakit ayırmadığın için öfkeliyim”.
‘Annen beni çıldırtıyor, fazlaca müdahaleci, sana hem çocuğu hem eşiymişsin üzere davranıyor’ Sanki anlatılmak istenen, “Annene karşı daha kararlı ve hudutları belirleyici olmanı bekliyorum, senin eşin ben miyim yoksa annen mi?” üzere bir tabir daha net olabilir mi?
‘Yeni işini destekliyorum, ancak çocukların meskende sana gereksinimi var çocukların ihmal edilmesini istemiyorum’ derken, sanki aslında “Çalışmaya başlaman ile ilgimizin nasıl etkileneceğini bilmiyorum ve bu belirsizlik beni korkutuyor” denmek isteniyor olabilir mi?
Bu üzere “Gerçek”sorunları farkedebilmek için, kişinin sadece bağlantıdaki rolü değil, kendi hayat çizgisindeki tüm rollerini ana çizgileriyle bilmek kıymetlidir.
Tam da bu niçinle çift terapilerine başlanmadan, birinci etapta kesinlikle, eşlerin farklı olarak, (sadece kendileri olarak) görüşmeye alınmalarını gerekli görüyorum.