“Savaş: birkaçı için iyi, çoğu için kötü”. Resim: Carlos Latuff / CO
Bu, yakın zamanda ölen gazeteci John Pilger'ın son yazısının ikinci kısmı. Bunu 3 Mayıs 2023'te yazdı. İlk bölüm, Telepolis Dün yayınlandı, burada bulabilirsiniz.
Duyuru
John Pilger, 30 Aralık 2023'te 84 yaşında ölen bir gazeteci ve belgesel film yapımcısıydı.
Postmodern depolitizasyon
Postmodernizme ne yol açtı: Gerçek politikanın ve gerçek muhalefetin reddedilmesi mi? Charles Reich'in çok satan kitabı “Amerika'nın Yeşillenmesi”nin 1970 yılında yayımlanması bir ipucu sunuyor.
Amerika Birleşik Devletleri o sıralarda bir çalkantı halindeydi: Nixon Beyaz Saray'daydı; neredeyse herkesi etkileyen bir savaşın ortasında, “hareket” olarak adlandırılan sivil bir direniş toplumun kenarlarından nüfuz etmişti. Sivil haklar hareketiyle ittifak halinde, Washington'un gücüne son yüzyıldaki en ciddi meydan okumayı oluşturdu.
Reich'ın kitabının kapağında şu sözler yer alıyordu: “Bir devrim olacak. Geçmişteki devrimler gibi olmayacak. Bireyden gelecek.”
O zamanlar ABD muhabiriydim ve genç bir Yale akademisyeni olan Reich'ın nasıl bir gecede guru statüsüne yükseltildiğini hatırlıyorum. THE New Yorklu 1960'ların “siyasi eylem ve hakikatinin” başarısız olduğu ve dünyayı yalnızca “kültür ve iç gözlem”in değiştirebileceği mesajını veren kitabını sansasyonel bir şekilde yayımlamıştı.
Bağlılık yerine egoya tapınma
Hippi yaşam tarzının tüketici sınıfını ele geçirdiğine dair bir his vardı. Ve bir anlamda da öyleydi.
Birkaç yıl içinde ego kültü, pek çok insanın kolektif eylem, sosyal adalet ve enternasyonalizm duygusunun yerini neredeyse tamamen aldı. Sınıf, cinsiyet ve ırk birbirinden ayrılmıştı. Kişisel olan politik hale geldi ve medya mesaj haline geldi. Ve insanlar şunun propagandasını yapıyor: para kazanın.
Sosyal ve politik “hareket”e, umutlarına ve şarkılarına gelince, Ronald Reagan ve Bill Clinton yılları tüm bunlara son verdi. Polis artık siyahlarla açık savaş halindeydi; Clinton'un kötü şöhretli refah yasaları, çoğu siyahi olmak üzere hapishaneye gönderilen insan sayısında dünya rekoru kırdı.
11 Eylül 2001 gerçekleştiğinde, (Yeni Amerikan Yüzyılı Projesi'nin dünyaya verdiği adla) “Amerika'nın kenarlarında” yeni “tehditlerin” icadı, yirmi yıl önce şiddetli bir muhalefet oluşturacak olanların siyasi yönelim bozukluğunu tamamladı.
Savaşın gizli kurbanları
Sonraki yıllarda Amerika dünyayla savaşa girdi. Nobel Ödüllü Sosyal Sorumluluk Doktorları, Küresel Hayatta Kalma Doktorları ve Nükleer Savaşı Önleme Uluslararası Doktorları tarafından hazırlanan ve büyük ölçüde görmezden gelinen bir rapora göre, “terörle mücadelede” “en az” 1,3 milyon insan öldürüldü. Amerika Birleşik Devletleri. , Irak ve Pakistan öldürüldü.
Bu sayıya Yemen, Libya, Suriye, Somali ve diğer ülkelerde ABD öncülüğünde ve körüklenen savaşlardan kaynaklanan ölümler dahil değil. Rapora göre gerçek sayı…
Gazeteciler işlerini yapsaydı…
Bu şiddet ve acının boyutunun Batı bilincinde yeri yok gibi görünüyor. Medya, “Kimse kaç tane olduğunu bilmiyor” diyor. Blair ve George W. Bush ile Straw, Cheney, Powell, Rumsfeld ve diğerleri hiçbir zaman kovuşturma tehlikesiyle karşı karşıya kalmadı. Blair'in propaganda ustası Alistair Campbell bir “medya kişiliği” olarak selamlanıyor.
2003 yılında ünlü araştırmacı gazeteci Charles Lewis ile Washington'da röportaj yaptım. Birkaç ay önce Irak'ın işgalini konuşmuştuk.
Ona şu soruyu sordum: “Ya dünyadaki anayasal açıdan en özgür medya, kaba propaganda olduğu ortaya çıkan şeyleri yaymak yerine George W. Bush ve Donald Rumsfeld'in iddialarını ciddi bir şekilde sorgulayıp araştırsaydı?”
Şöyle cevap verdi: “Eğer biz gazeteciler işimizi yapsaydık, çok çok büyük ihtimalle Irak'ta savaşa girmezdik.”
Milyonlarca kişi medya propagandası yüzünden öldü
Aynı sorum ünlü Dan Pretty için de geçerli CBS-Moderatör bana aynı cevabı verdi. David Rose'dan GözlemciSaddam Hüseyin'in “tehditini” çığırtkanlık yapan ve o zamanki BBC'nin Irak muhabiri Rageh Omaar da bana aynı cevabı verdi. Rose'un “kandırıldığı” konusundaki takdire şayan pişmanlığı, açıkça konuşmaya cesareti olmayan birçok gazeteciyi temsil ediyordu.
Vurguladıkları noktanın açık tutulması gerekiyor. Eğer gazeteciler propagandayı büyütmek yerine sorgulayıp araştırarak işlerini yapsaydı, bugün belki bir milyon Iraklı erkek, kadın ve çocuk hayatta olurdu.
Milyonlarca insan evlerinden kaçmazdı; Sünnilerle Şiiler arasındaki mezhep savaşı çıkmayabilirdi, İslam Devleti ortaya çıkmayabilirdi.
Bu gerçeği Amerika Birleşik Devletleri ve onun “müttefikleri” tarafından 1945'ten beri başlatılan açgözlülük odaklı savaşlara uyguladığımızda ortaya çıkan sonuç şok edicidir. Gazetecilik okullarında bir yerlerde konuşuluyor mu?
John Pilger: Propagandayla örtülen yaklaşan savaş
ABD istisnacılığı
Tek sayfada okuyun
Bu, yakın zamanda ölen gazeteci John Pilger'ın son yazısının ikinci kısmı. Bunu 3 Mayıs 2023'te yazdı. İlk bölüm, Telepolis Dün yayınlandı, burada bulabilirsiniz.
Duyuru
John Pilger, 30 Aralık 2023'te 84 yaşında ölen bir gazeteci ve belgesel film yapımcısıydı.
Postmodern depolitizasyon
Postmodernizme ne yol açtı: Gerçek politikanın ve gerçek muhalefetin reddedilmesi mi? Charles Reich'in çok satan kitabı “Amerika'nın Yeşillenmesi”nin 1970 yılında yayımlanması bir ipucu sunuyor.
Amerika Birleşik Devletleri o sıralarda bir çalkantı halindeydi: Nixon Beyaz Saray'daydı; neredeyse herkesi etkileyen bir savaşın ortasında, “hareket” olarak adlandırılan sivil bir direniş toplumun kenarlarından nüfuz etmişti. Sivil haklar hareketiyle ittifak halinde, Washington'un gücüne son yüzyıldaki en ciddi meydan okumayı oluşturdu.
Reich'ın kitabının kapağında şu sözler yer alıyordu: “Bir devrim olacak. Geçmişteki devrimler gibi olmayacak. Bireyden gelecek.”
O zamanlar ABD muhabiriydim ve genç bir Yale akademisyeni olan Reich'ın nasıl bir gecede guru statüsüne yükseltildiğini hatırlıyorum. THE New Yorklu 1960'ların “siyasi eylem ve hakikatinin” başarısız olduğu ve dünyayı yalnızca “kültür ve iç gözlem”in değiştirebileceği mesajını veren kitabını sansasyonel bir şekilde yayımlamıştı.
Bağlılık yerine egoya tapınma
Hippi yaşam tarzının tüketici sınıfını ele geçirdiğine dair bir his vardı. Ve bir anlamda da öyleydi.
Birkaç yıl içinde ego kültü, pek çok insanın kolektif eylem, sosyal adalet ve enternasyonalizm duygusunun yerini neredeyse tamamen aldı. Sınıf, cinsiyet ve ırk birbirinden ayrılmıştı. Kişisel olan politik hale geldi ve medya mesaj haline geldi. Ve insanlar şunun propagandasını yapıyor: para kazanın.
Sosyal ve politik “hareket”e, umutlarına ve şarkılarına gelince, Ronald Reagan ve Bill Clinton yılları tüm bunlara son verdi. Polis artık siyahlarla açık savaş halindeydi; Clinton'un kötü şöhretli refah yasaları, çoğu siyahi olmak üzere hapishaneye gönderilen insan sayısında dünya rekoru kırdı.
11 Eylül 2001 gerçekleştiğinde, (Yeni Amerikan Yüzyılı Projesi'nin dünyaya verdiği adla) “Amerika'nın kenarlarında” yeni “tehditlerin” icadı, yirmi yıl önce şiddetli bir muhalefet oluşturacak olanların siyasi yönelim bozukluğunu tamamladı.
Savaşın gizli kurbanları
Sonraki yıllarda Amerika dünyayla savaşa girdi. Nobel Ödüllü Sosyal Sorumluluk Doktorları, Küresel Hayatta Kalma Doktorları ve Nükleer Savaşı Önleme Uluslararası Doktorları tarafından hazırlanan ve büyük ölçüde görmezden gelinen bir rapora göre, “terörle mücadelede” “en az” 1,3 milyon insan öldürüldü. Amerika Birleşik Devletleri. , Irak ve Pakistan öldürüldü.
Bu sayıya Yemen, Libya, Suriye, Somali ve diğer ülkelerde ABD öncülüğünde ve körüklenen savaşlardan kaynaklanan ölümler dahil değil. Rapora göre gerçek sayı…
Doktorlar Irak'ta “en az” bir milyon kişinin, yani nüfusun %5'inin öldürüldüğünü açıklıyor.
Gazeteciler işlerini yapsaydı…
Bu şiddet ve acının boyutunun Batı bilincinde yeri yok gibi görünüyor. Medya, “Kimse kaç tane olduğunu bilmiyor” diyor. Blair ve George W. Bush ile Straw, Cheney, Powell, Rumsfeld ve diğerleri hiçbir zaman kovuşturma tehlikesiyle karşı karşıya kalmadı. Blair'in propaganda ustası Alistair Campbell bir “medya kişiliği” olarak selamlanıyor.
2003 yılında ünlü araştırmacı gazeteci Charles Lewis ile Washington'da röportaj yaptım. Birkaç ay önce Irak'ın işgalini konuşmuştuk.
Ona şu soruyu sordum: “Ya dünyadaki anayasal açıdan en özgür medya, kaba propaganda olduğu ortaya çıkan şeyleri yaymak yerine George W. Bush ve Donald Rumsfeld'in iddialarını ciddi bir şekilde sorgulayıp araştırsaydı?”
Şöyle cevap verdi: “Eğer biz gazeteciler işimizi yapsaydık, çok çok büyük ihtimalle Irak'ta savaşa girmezdik.”
Milyonlarca kişi medya propagandası yüzünden öldü
Aynı sorum ünlü Dan Pretty için de geçerli CBS-Moderatör bana aynı cevabı verdi. David Rose'dan GözlemciSaddam Hüseyin'in “tehditini” çığırtkanlık yapan ve o zamanki BBC'nin Irak muhabiri Rageh Omaar da bana aynı cevabı verdi. Rose'un “kandırıldığı” konusundaki takdire şayan pişmanlığı, açıkça konuşmaya cesareti olmayan birçok gazeteciyi temsil ediyordu.
Vurguladıkları noktanın açık tutulması gerekiyor. Eğer gazeteciler propagandayı büyütmek yerine sorgulayıp araştırarak işlerini yapsaydı, bugün belki bir milyon Iraklı erkek, kadın ve çocuk hayatta olurdu.
Milyonlarca insan evlerinden kaçmazdı; Sünnilerle Şiiler arasındaki mezhep savaşı çıkmayabilirdi, İslam Devleti ortaya çıkmayabilirdi.
Bu gerçeği Amerika Birleşik Devletleri ve onun “müttefikleri” tarafından 1945'ten beri başlatılan açgözlülük odaklı savaşlara uyguladığımızda ortaya çıkan sonuç şok edicidir. Gazetecilik okullarında bir yerlerde konuşuluyor mu?