Hayatlarımıza birinci defa çocukluk çağında giren kaygı duygusu o dönemlerden itibaren gelişimin doğal bir parçası olarak ortaya çıkıp, bir daha gelişim dönemlerine uygun objelerle ilişkili olup vakit içinde kaybolmaktadır.
İç güdüsel olarak ise her yaş kümesinde insanın yaşadığı beklenmeyen yahut bilinmeyenden korkma durumu ise bir daha doğal ve esirgeyici bir sistemin başlatıcı öğesi üzere düşünülebilir.
Lakin belirli bir düzeyde korkulan durum yahut objeye ilişkin gerçekçi olmayan ve denetim edilemez tasavvurlara ilerleyen bir sürece girilirse, vücutta bir dizi fizyolojik sistem aktive olur ve bunun bir kararı olarak dehşetin bedensel belirtileri de yaşanmaya başlanır. Baskı hissi, nefesin daralıyor üzere olması, çarpıntı, el ayaklarda terleme, yüzde sıcak basması üzere bir dizi belirti yaşamı kısıtlamaya başlar. Mide-barsak sistemi, mesane sisteminde daha süratli çalışmayla sürekli tuvalete gitme muhtaçlığı hissedilir.
Kaygı ve heyecan aslında vücutta emsal düzenekleri tetiklediğinden misal yakınmalar görülür ancak farklı olarak endişe duygusu kaçınmayı da birlikteinde getirdiğinden yavaş yavaş yaşamın o alanından uzaklaşma başlar.
Tüm bu belirtileri görmezden gelseniz de bir noktadan daha sonra yaşamdan keyif aldığınız alanların sınırlandığını, kaygınız niçiniyle daha çekingen daha huzursuz daha endişeli bir yapıya büründüğünüzü farkedersiniz.
Bu noktadan daha sonra en doğru yaklaşım, birinci vakit içinderda kaygıyı tanımlamak ve kontrolü bir daha ele geçirmek için harekete geçmektir.
daha sonrasında bu durumun gerçeği ne kadar yansıttığını tahlil etmeye çalışıp bir uzman rehberliğinde hissin kaynağına yönelik altta yatan mümkün başka durumlara da çözüm aramak gerekir.
İç güdüsel olarak ise her yaş kümesinde insanın yaşadığı beklenmeyen yahut bilinmeyenden korkma durumu ise bir daha doğal ve esirgeyici bir sistemin başlatıcı öğesi üzere düşünülebilir.
Lakin belirli bir düzeyde korkulan durum yahut objeye ilişkin gerçekçi olmayan ve denetim edilemez tasavvurlara ilerleyen bir sürece girilirse, vücutta bir dizi fizyolojik sistem aktive olur ve bunun bir kararı olarak dehşetin bedensel belirtileri de yaşanmaya başlanır. Baskı hissi, nefesin daralıyor üzere olması, çarpıntı, el ayaklarda terleme, yüzde sıcak basması üzere bir dizi belirti yaşamı kısıtlamaya başlar. Mide-barsak sistemi, mesane sisteminde daha süratli çalışmayla sürekli tuvalete gitme muhtaçlığı hissedilir.
Kaygı ve heyecan aslında vücutta emsal düzenekleri tetiklediğinden misal yakınmalar görülür ancak farklı olarak endişe duygusu kaçınmayı da birlikteinde getirdiğinden yavaş yavaş yaşamın o alanından uzaklaşma başlar.
Tüm bu belirtileri görmezden gelseniz de bir noktadan daha sonra yaşamdan keyif aldığınız alanların sınırlandığını, kaygınız niçiniyle daha çekingen daha huzursuz daha endişeli bir yapıya büründüğünüzü farkedersiniz.
Bu noktadan daha sonra en doğru yaklaşım, birinci vakit içinderda kaygıyı tanımlamak ve kontrolü bir daha ele geçirmek için harekete geçmektir.
daha sonrasında bu durumun gerçeği ne kadar yansıttığını tahlil etmeye çalışıp bir uzman rehberliğinde hissin kaynağına yönelik altta yatan mümkün başka durumlara da çözüm aramak gerekir.